Rozdział 26

„Nie jesteś zabójczynią”

Stał oparty o ścianę z rękami w kieszeniach. Normalnie skradałby się teraz pod drzwiami i podsłuchiwał o czym jego matka rozmawia z resztą, ale zabroniła mu tego. Co jak co, ale Dorei Potter należało słuchać. Zdolna byłaby go uziemić na całe wakacje w domu, gdyby go przyłapała. Westchnął cicho i pokręcił głową. Wszystko się skomplikowało i to za bardzo. Syriusz leżał w Mungu, Remus starał się pocieszać jakoś Gabrielle, a Peter... Peter najzwyczajniej w świecie się od nich odsuwał. Nie pamiętał kiedy ostatnio robił coś z nimi. Ostatnimi czasy w ogóle z nimi nie przebywał, a do dormitorium wracał późnym wieczorem. Nie potrafili już nawet z nim rozmawiać. James nie chciał dopuścić do siebie myśli, że ich przyjaźń może się rozpaść. Byli nierozłączni od sześciu lat. Razem stworzyli Mapę Huncwotów, razem przeszli przez cały proces Animagii, zawsze wszystko robili razem. I tak miało już pozostać. Byli rodziną.

Wzdrygnął się lekko, gdy drzwi otworzyły się, skrzypiąc głośno. Na korytarz wyszła Dorea Potter. Uśmiechnął się lekko na jej widok. Nie była już młodą kobietą. Na jej twarzy pojawiały się powoli zmarszczki, a cera straciła dawny kolor. Nawet na niej zbliżająca się wojna pozostawiała jakieś piętno. Mimo to, w jej orzechowych oczach, które chłopak po niej odziedziczył, nadal tańczyły wesołe iskierki, które chyba miały nigdy nie zgasnąć. Podeszła do swojego syna i bez słowa go uściskała.

- Nie powinno było was tam być – wyszeptała i odsunęła się od niego.

Uważnie przyjrzała się jego twarzy po czym zlustrowała również całą jego sylwetkę. Zamknęła na moment oczy i westchnęła, po czym na jej ustach pojawił się uśmiech.

- Wyrośliście, obaj – mruknęła. - Nie mogę się pogodzić z myślą, że już niedługo będziesz dorosły. Dla mnie zawsze będziesz moim małym Jamesem.

Okularnik wywrócił oczami. Zawsze się nad nim rozczulała. Czy to w wakacje, czy w święta Bożego Narodzenia. Gdy wraz z Syriuszem pojawiali się w domu, jego matka najpierw rozpaczała nad tym, jak bardzo schudli, a potem nad tym, że już niedługo będą dorośli. Zacisnął pięści.

- Mamo, co z Syriuszem?

Pani Potter odwróciła wzrok i przez chwilę wpatrywała się w zbroję, która stała kilka metrów dalej. Z jej twarzy nie dało się niczego wyczytać, jednak James wiedział, że specjalnie zwleka z odpowiedzią. Tego właśnie najbardziej nie lubił. Nie potrafiła być z nim szczera do bólu, zawsze chciała oszczędzić mu zawodu.

- Mamo, proszę. Muszę wiedzieć!

- James... - Dorea w końcu spojrzała na swojego syna. - Nie będę ukrywać, że nie jest z nim dobrze. Nadal jest nieprzytomny, ale ufam Uzdrowicielom. Będzie dobrze, zobaczysz. Nie jestem do końca pewna, czy pojawi się na zakończeniu roku.

- Ale to nic poważnego? Znaczy nie będzie miał żadnych zaników pamięci, ani nic?

- Nie wiem, James. Najwidoczniej Walburga w końcu zainteresowała się swoim synem – powiedziała ze złością.

- Walburga? - James zmarszczył brwi. - A co ona tam robiła?

- James! Tyle razy ci powtarzałam, żebyś nie mówił do niej po imieniu! - Dorea pokręciła głową. - Widocznie Regulus jej powiedział, że z Syriuszem jest źle. Pojawiła się tam i zrobiła mi awanturę, że chcę jej odebrać syna.

- Niby dlaczego mam tak nie mówić? Widziałem tą kobietę raz na oczy i to przelotem!

- Co nie zmienia faktu, że to twoja ciotka! - warknęła.

James zgrzytnął zębami i na powrót włożył ręce do kieszeni spodni.

- Coś jeszcze, czy mogę już iść?

- Nie, nie możesz – Dorea rozejrzała się po korytarzu. - Chciałabym porozmawiać z wami wszystkimi. O tym, co się wydarzyło. I o... Zakonie – szepnęła.

- Remus z resztą są chyba w Pokoju Wspólnym.

- Więc prowadź – skinęła głową.

Odwrócił się na pięcie i nie czekając na matkę, ruszył po schodach do Wieży Gryffindoru.

○○○

Lily postawiła dwie butelki Piwa Kremowego na stoliku nocnym i rozejrzała się po dormitorium. Po całej podłodze walały się ich ciuchy, książki leżały na wolnym łóżku Ann, a o pergaminach wolała nie myśleć. Od wydarzeń sprzed tygodnia, nie robiły nic. Starały spędzać jak najwięcej czasu razem, podtrzymując się na duchu. Rozmawiały o wszystkim o niczym, za wszelką cenę unikając tematu Syriusza. Dorcas czasami siedziała razem z nimi, ale ostatnimi czasy spędzała więcej czasu z Remusem, który jako jedyny najbardziej interesował się sprawą Zakonu.

Evans westchnęła cicho i uśmiechnęła się do Gabrielle, która właśnie z turbanem na głowie wyszła z łazienki. Usiadła na swoim łóżku obok Lily, która podała jej napój. Zagryzła wargę i spojrzała na swoją przyjaciółkę.

- Gabrielle, wiem, że coś cię gryzie – Lily zaczęła bawić się skrawkiem swojej bluzki. - Tylko nie wiem co.

Harrison odstawiła butelkę i usiadła po turecku.

- Chodzi o Clarisse – wypaliła.

- Clarisse? - Lily uniosła brwi. - Przecież ona nie żyje!

- W tym całym problem, Lily. Ona nie żyje. I to jestem winna jej śmierci.

Rudowłosa otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, jednak po chwili znów je zamknęła. Nie chciała się powtarzać. Prawdę mówiąc, miała nadzieję, że obwinianie przeszło już blondynce. Wszyscy starali się wybić jej to z głowy i naprawdę uwierzyła, że to się udało. A tymczasem okazało się, że Gabrielle udawała. Dusiła to wszystko w sobie, nie chcąc ich zamęczać. Cierpiała w samotności. Powinna być na nią zła. Przyjaźniły się i powinny mówić sobie wszystko. A ona to najzwyczajniej w świecie ukryła!

Lily stała i zaczęła chodzić po pokoju. Miała wrażenie, że wszystko znów zaczyna się sypiać. Odbudowali domek z kart, a teraz znów zawiał silniejszy wiatr i domek legł. Nie miała pojęcia, czy tym razem uda się to wszystko tak łatwo odbudować. Widziała, że coraz więcej osób traciło nadzieję. Poddawali się, bo nie widzieli szansy na zwycięstwo. Nie było osoby, która byłaby w stanie poprowadzić ich do wygrania tej wojny.

- To nie twoja wina – miała déjà vu. Już kiedyś jej to mówiła.

- Wiesz ile razy to słyszałam? - Gabrielle westchnęła. - Pamiętasz, opowiadałam wam kiedyś, że Clarisse do mnie przyszła. Powiedziała, że pasowałabym do szeregów Czarnego Pana. Chodzi o to, że – wciągnęła powietrze – czuję się tak, jakbym zabijając ją, udowodniła, że faktycznie jestem zła.

Lily zatrzymała się raptownie i spojrzała na dziewczynę, jakby widziała ją pierwszy raz w życiu.

- O czym ty mówisz? Na Merlina! Nie jesteś zła i nigdy nie byłaś! Gabrielle! - Rudowłosa pokręciła głową. - Przestań to sobie wmawiać. Nie chciałaś jej zabić, to był wypadek.

- Nie rozumiesz – Gabrielle pokręciła głową. - Wiem, że nie zrobiłam tego specjalnie. Ale... to moje zaklęcie posłało ją na to ścianę. To ja sprawiłam, że przestała oddychać – po policzku dziewczyny spłynęła samotna łza.

Lily zacisnęła wargi. Nigdy nie widziała, by Gabrielle płakała tyle, ile ostatnio. Zawsze była twardą osobą, powtarzała, ze nic nie jest w stanie jej złamać. Płacząca Gabrielle Harrison była naprawdę niecodziennym widokiem. Swoje prawdziwe uczucia odkrywała tylko przed tymi, którym ufała najbardziej. Mimo to, do tej pory, Lily widziała tylko raz, by blondynka płakała. Jednak ten tydzień... Ten tydzień pokazał, że nawet tak silna osoba, jak Gabrielle, może się załamać.

Podeszła do niej i kucnęła, łapiąc ją za ręce. Zmusiła niebieskooką do tego, by na nią spojrzała.

- Posłuchaj. Nie jesteś zabójczynią. A chcesz wiedzieć dlaczego? - Evans uśmiechnęła się lekko. - Bo potrafisz kochać. Kochasz Syriusza. Zaatakowałaś Clarisse, bo zagrażała życiu Łapy. Nie chciałaś jej zabić, chciałaś tylko, by Syriuszowi nic się nie stało. Człowiek zdolny do miłości nie może być zły, Gabrielle. Poza tym, wierzę, że każdy z nas na jakiś sposób ma w sobie trochę zła. Jednak możemy je zagłuszyć. Musisz uwierzyć w to, że twoja miłość do Syriusza Blacka jest silniejsza niż wszystko inne.

Blondynka uśmiechnęła się lekko i otarła łzy, które spływały po jej policzkach. Przytuliła Lily. Nigdy nie sądziła, że znajdzie taką przyjaciółkę. Kogoś, kto zawsze przy niej będzie, kto zawsze sprowadzi ją na dobrą drogę. Kto pomoże, a gdy będzie trzeba nakrzyczy na ciebie. Kochała ją. Kochała i nie chciała stracić.

Oderwały się od siebie dopiero wtedy, gdy ktoś zapukał do drzwi. Rudowłosa wstała z podłogi i wygładziła bluzkę, po czym uchyliła lekko drzwi. Do pokoju od razu wpakował się James. Już na pierwszy rzut oka można było wywnioskować, że chłopak jest zdenerwowany. Był spięty i zaciskał pięści. Omiótł ich pokój ponurym spojrzeniem, po czym zerknął na Lily.

- Moja matka chce z nami porozmawiać – mruknął.

- Twoja matka? - Lily zmarszczyła brwi. - My przecież nie znamy twojej matki.

- Najwidoczniej uznała, że pora to zmienić – powiedział i westchnął cicho. - Możecie zejść ze mną do pokoju? Naprawdę nie jestem w najlepszym humorze.

Lily natychmiast pokiwała głową i wyszła zaraz za Jamesem. W trójkę zeszli do Pokoju Wspólnego, który był nadzwyczaj pusty. Na kanapie siedzieli tylko Remus i Dorcas. Petera, jak zwykle, nie było. Zagryzła wargę. Prawdę mówiąc, to nie pamiętała nawet, kiedy ostatnio go widziała. Na fotelu, przy kominku, siedziała kobieta, na oko po pięćdziesiątce. Mimo to, na jej twarzy było zaledwie kilka zmarszczek i to ledwie widocznych. Na świat patrzyła orzechowymi oczami, zupełnie takimi samymi, jakie posiadł James. Brązowe włosy miała związane w koka.

Gdy weszli do Pokoju, jej wzrok od razu powędrował do Lily. Uśmiechnęła się szeroko na jej widok i wstała, wyciągając w jej kierunku rękę.

- Ty jesteś pewnie Lily – powiedziała. - James wiele o tobie opowiadał. Cieszę się, że mogę cię w końcu poznać. Jestem Dorea Potter.

- Bardzo miło mi panią poznać – Lily uśmiechnęła się lekko i przelotnie spojrzała na Jamesa, który wlepiał wściekłe spojrzenie w matkę.

- Ty pewnie jesteś Gabrielle? - spytała, spoglądając na blondynkę, która skinęła lekko głową. - Z Syriuszem nie jest źle. Wyjdzie z tego.

Niebieskooka uśmiechnęła się lekko i zajęła miejsce obok Remusa, który objął ją opiekuńczo ramieniem.

- Nie chcę być wścibski, ale o czym pani chce z nami rozmawiać? - Remus uniósł brwi, patrząc na matkę Jamesa.

- O tym co się wydarzyło, Remusie – Dorea na powrót zajęła swoje miejsce na fotelu, a jej syn usiadł na oparciu sofy. - Zapewne już to słyszeliście, że nie powinniście znaleźć się w Hogsmeade. Przyznaję, że nie byłam z tego faktu zadowolona, ale mam tez odmienne zdanie nić Nathan.

- Nathan? - Lily pokręciła głową. - On nie miał nic przeciwko naszej obecności w wiosce.

- Ale miał obiekcje, jeśli chodzi o wasze wstąpienie do Zakonu. Nie popierał również decyzji dyrektora o tym, że Albus postanowił was wprowadzić w pewne kwestie. - Dorea westchnęła cicho. - Chcę wam tylko powiedzieć, że dopóki nie ukończycie szkoły, a przynajmniej dopóki nie będziecie pełnoletni, nie możecie walczyć wraz z Zakonem. To jest reguła, której każdy musi przestrzegać. I nie, James – spojrzała surowo na swojego syna – nie ma wyjątku. Jesteście niepełnoletni.

- Świetnie. Więc mamy stać bezczynnie i nic nie robić? - Okularnik prychnął cicho.

- W twoim i Syriusza przypadku bezczynność nie jest możliwa, jak już wiele razy się przekonałam. - Kobieta pokręciła głową. - A teraz, powiedzcie mi, co wydarzyło się w wiosce. Chcę poznać wszystko z waszej perspektywy.

○○○

Powrót pamięcią do tamtych dni, był trudniejszy, niż Lily przypuszczała. Po takim czasie wszystko zmazywało się ze sobą i nie był pewna, czy w tej opowieści nie pomyliła faktów. Jednak na samym końcu Dorea wydawała się zadowolona z tego, czego się dowiedziała. Pozostawiła ich samych, a po jakimś czasie Lily wraz z dziewczynami udały się do swojego dormitorium. Ten dzień wydawał się bardziej męczący niż wszystkie pozostałe. Inni uczniowie żyli swoim życiem, nie przejmując się niczym. Starali się pozytywnie patrzeć na świat, choć nie wiedziała, jak to możliwe, skoro zbliżała się wojna.

Przebrała się w pidżamę i wyszła z łazienki. Przyjaciółki już na nią czekały. Z wszystkich poduszek ułożyły na podłodze miejsce do siedzenia.

- Teraz twoja kolej, Lily – Dorcas uśmiechnęła się szeroko. - Wygadaj się.

Rudowłosa pokręciła głową z niedowierzaniem i usiadła naprzeciw dziewczyn. Każda z nich przyjrzała się jej uważnie.

- Powiedziała ci wszystko?

- Z każdym, najdrobniejszym szczegółem – Evans westchnęła. - To wszystko zwaliło się na mnie tak nagle. Wysłuchałam jej, dowiedziałam się tego, co chciałam wiedzieć. Ale nadal nie wiem, czy mogę jej zaufać. Wybaczyć, dopuścić do swojego życia. A co z moimi rodzicami, tymi, którzy mnie wychowali? Wrócę do domu i co im powiem? - zaśmiała się ponuro. - Że po szesnastu latach odnalazła się moja matka, która zbiła mojego ojca, przeszła na złą stronę, potem się nawróciła i teraz chce żebyśmy byli jedną wielką rodziną?

- Lily... - Gabrielle spojrzała niepewnie na brunetkę. - Nie wydaje mi się, że Mary chodzi o to. Jej bardziej zależy na twoim wybaczeniu, niż na tym, byś zaczęła traktować ją jak matkę.

- O czym ty mówisz?

- Nie znam jej dobrze, ale... Wydaje mi się, że ona wie, że nie potrafisz zaakceptować jej jako matki, przynajmniej nie na razie. Ona nie prosi cię o to, byś z nią zamieszkała. Prosi tylko o to, żebyś jej wybaczyła.

Rudowłosa zamyśliła się. Mogła źle do tego podchodzić. Ale nadal nie wiedziała, czy jest w stanie jej wybaczyć.

Nagle przed oczami stanęła jej twarz Dorei Potter i Jamesa. Mimo, że chłopak był na nią zły, kobieta i tak go kochała. Mogli się droczyć, mogli być na siebie źli, ale nadal pozostawali rodziną. Może w życiu Lily kogoś takiego właśnie brakowało.

Może brakowało w nim członka rodziny.

§♠§

O ile do pierwszej części jestem jak najbardziej pozytywnie nastawiona, o tyle te kolejne wydają mi się jakieś puste. Jakby gdzieś umknął mi jakiś szczegół. Ale co tam, dobrze jest.

Tak, jak pisałam w komentarzach, w rozdziale 27 będzie sporo Jily, chociaż inni też się pojawią. Muszę jakoś rozdzielić te ostatnie rozdziały na każdego bohatera. Mam nadzieje, że się uda.

Pozdrawiam!