Rozdział 25

„zła decyzja”

Usiadła na wolnym fotelu i czekała. Co chwilę rzucała spojrzenie na drzwi, w końcu miała jeszcze szansę się wycofać. Jednak jeśli teraz stchórzy, już nigdy nie odważy się tego zrobić ponownie. To była ostatnia szansa, by z nią porozmawiać i dowiedzieć się wszystkiego. Zobaczyć to wszystko z jej punktu widzenia. Zamknęła oczy i policzyła w myślach do dziesięciu.

Trzasnęły drzwi i dziewczyna podskoczyła. Odwróciła głowę i spojrzała na kobietę, która weszła do pokoju. W pewnym sensie były do siebie podobne. Rysy twarzy, a nawet uśmiech miały taki sam.

- Lily?

Rudowłosa nerwowo przełknęła ślinę i spróbowała się lekko uśmiechnąć. Zamiast tego wyszedł jakiś grymas i przeklęła w myślach. Czego ona tutaj tak właściwie szukała? Łatwiej jej było dostrzegać Meredith w złym świetle, nie musiała wtedy o niczym myśleć. Była zła i tyle. A teraz... Teraz znów będzie miała mętlik w głowie. Zresztą, i tak do końca nie wiedziała, co o tym sądzić. Z jednej strony była zła i nie chciała jej znać, bo w końcu zabiła jej biologicznego ojca. Z drugiej jednak... Musiała się wytłumaczyć. Chciała usłyszeć to wszystko od niej.

- Przyszłam porozmawiać – westchnęła Evans. - Chyba najwyższy czas na wyjaśnienia.

Mary uśmiechnęła się lekko i usiadła naprzeciw niej. Przez dłuższą chwilę po prostu patrzyła na Lily, która błądziła wzrokiem po ścianie.

- Wiedziałam, że w końcu przyjdziesz. A już szczególnie pewna byłam wtedy, gdy Nathan powiedział mi, że dowiedziałaś się o twoim ojcu. – Pokręciła głową. - Był cudownym człowiekiem, musisz to wiedzieć, to ja... ja byłam okropna.

Zamknęła na chwilę oczy, jakby wracając do tamtych wspomnień. Do tamtych dni, gdy była jeszcze niewinna, młoda i miała przed sobą całe życie. Na jej twarzy widniały setki emocji. Westchnęła cicho i zaczęła mówić.

- Gdy dowiedziałam się, że jestem w ciąży, byłam najszczęśliwszą kobietą na świecie. Nie miało wtedy znaczenia, że żyjemy w ciężkich czasach, a każdy dzień może być naszym ostatnim. Greg i ja się kochaliśmy, a dziecko było tylko i wyłącznie tego dowodem. Jestem czystej krwi, jednak moja rodzina nigdy nie wywierała na mnie żadnego wpływu. Nie wpajali mi, że mugole i czarodzieje pochodzący z niemagicznych rodzin są gorsi. Nie popierali również idei Czarnego Pana. Dlatego, gdy przyprowadziłam twojego ojca do domu, przywitali go najlepiej jak potrafi. Bardzo szybko uznali go za członka rodziny. Czyż mogłam wyobrazić sobie lepsze życie? Miałam niesamowitego mężczyznę u swego boku, spodziewałam się dziecka, a moja rodzina akceptowała mój związek. Nie mogłam wymarzyć sobie niczego lepszego.

Greg był mugolem. Nie płynęła w nim nawet kropelka magicznej krwi, a jednak akceptował mnie taką, jaką byłam. Wiedział, że ty również będziesz posiadała magię. Sam nigdy nie starał się zrozumieć naszego świata, choć doskonale wiedział, co się w nim dzieje. Wiedział wszystko o Zakonie, wiedział, że zbliża się wojna jednak nigdy nie mieszał się w te sprawy. Starał się zapewnić nam normalne życie, choć nigdy nie zabraniał mi walczyć. Magia była dla niego czymś, czego nigdy nie mógł do końca zrozumieć. Miał swoje wady, ale i tak go kochałam. Jak nikogo innego.

Żyliśmy swoim życiem, jakby zamknięci w mydlanej bańce. Zakon zadbał o nasze bezpieczeństwo, więc nic nam nie groziło. Jednak żadne zaklęcia nie były w stanie powstrzymać wiadomości, które docierały do nas z zewnątrz. Każdego ranka siadałam w kuchni i jedząc śniadanie, czytałam Proroka Codziennego. Każdego ranka sowa przynosiła mi wiadomości o nowej śmierci. Każdego ranka opłakiwałam śmierć kogoś, kogo znałam.

Zakon Feniksa powoli umierał i nic nie wskazywało na to, że tym razem się odrodzi. Walczyliśmy, owszem. Staraliśmy się za wszelką cenę, by ten ostatni promyk nadziei nie zgasł. U niektórych on pozostał, by po pewnym czasie zapalić się na nowo, jednak ja się poddałam.

Pragnęłam, by ta wojna w końcu się skończyła. Chciałam, by ta walka przynosiła rezultaty. Doszłam do wniosku, że pragnę być po stronie, która zwycięża. I w czasie, gdy moi przyjaciele z Zakonu przychodzili do mnie, opowiadali o życiu, o tym co Zakon planuje, ja w głębi duszy już ich zdradzałam. Bo podjęłam decyzję.

Nie kusiła mnie czarna magia. Chciałam po prostu zwyciężyć. Zapragnęłam wolności. Kusiło mnie zwycięstwo.

Gdy leżałam w szpitalu, trzymając cię na rękach, twój ojciec był przy mnie. Roześmiany, radosny. Bo spełniło się nasze największe marzenie. Mieliśmy dziecko. Ciebie, malutką istotkę, która patrzyła na nas tymi pięknymi, zielonymi oczami. Gdy patrzyłam na Grega, na jego uśmiech, łzy szczęścia w jego oczach, czułam się podle. Wiedziałam, że niedługo będę musiała zniszczyć jego idealny świat. Być może zrujnuję go tak, że już nigdy nikt nie będzie w stanie odbudować go na nowo. Ale co mogłam zrobić? Ludzie się poddawali, moja silna wola również minęła. Według mnie, Voldemort już zwyciężył.

Cieszyliśmy się twoimi narodzinami razem, przez dwa tygodnie. Piękne dwa tygodnie, w ciągu których ja nadal myślałam o tym, czy moja decyzja jest słuszna. I po dwóch tygodniach zdecydowałam się. Tego dnia zaniosłam cię do moich rodziców. Powiedziałam, że niedługo po ciebie wrócę i teleportowałam się.

Gdy stanęłam między Śmierciożercami, czułam, że nie ma już odwrotu. Nikt nie mógł mnie uratować, a ja z własnej woli zniszczyłam swoje życie. Na dobre. Czarny Pan przyjął mnie z otwartymi ramionami, teoretycznie. Czysta krew, dobra rodzina, dla niego odeszłam od Zakonu. Pozostało tylko jedno. Miałam wykonać zadanie. Wiedzieli, że mam męża.

Lily zamknęła oczy i zacisnęła pięści. Więc w chwili, gdy jej matka zdradzała przyjaciół, ona była u dziadków. Na samą myśl o nich zrobiło jej się cieplej na sercu. Czy jeszcze kiedykolwiek ich spotka? Czy żyli?

- W domu pojawiłam się sama. Dwóch Śmierciożerców czekało na zewnątrz. Wydaje mi się, że Greg wiedział, co się święci. Spojrzał na mnie smutno i pokręcił głową. „To twój świat i twoje decyzje. Pamiętaj tylko o Lily.” powiedział. Gdy wyciągałam różdżkę, ręka lekko mi drżała. Patrzyłam mu w oczy i przypominałam sobie każde chwile razem spędzone. Nie mogłam jednak inaczej. Zabiłam go. Patrzyłam jak jego ciało upada na podłogę, a spojrzenie staje się martwe. To dziwne, ale wydaje mi się, że się uśmiechał.

Gdy wyszłam z domu, ich już nie było. Teleportowałam się więc do ciebie. Twoi dziadkowie nic nie mówili, o niczym nie wiedzieli. Nie wiedzieli, że córka, w której pokładali wszelkie nadzieje, zdradzi ich. Zabrałam cię do mugolskiej części Londynu. Zostawiłam pod domem mugoli, których obserwowałam od dawna. Mieli córkę.

To głupie, wiem, ale wtedy myślałam, że to najlepsze wyjście. Co innego mogłam zrobić? Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie oprócz tego, że chciałam, aby to wszystko się zakończyło.

○○○

Gabrielle westchnęła cicho i odwróciła się w stronę Dorcas. Brunetka siedziała na podłodze i wystawiała twarz w stronę słońca. Harrison uśmiechnęła się lekko i usiadła obok dziewczyny, szturchając ją łokciem.

- Co o tym wszystkim myślisz, co?

- Chodzi ci o Zakon? - Meadowes wyprostowała się i spojrzała na dziewczynę. - Sama nie wiem. Chodzi o to, że moi rodzice w to wierzyli, wiesz. A ja chcę po prostu lepszego świata. Chcę mieć pewność, że nasze dzieci któregoś dnia się obudzą z uśmiechem na ustach, a Sama-Wiesz-Kto będzie tylko osobą, którą straszy się niegrzeczne maluchy.

Blondynka uśmiechnęła się, ukazując wszystkie zęby. Wszyscy tego pragnęli. Obudzić się i stwierdzić, że to wszystko nigdy nie miało miejsca. Żyć w świecie wolnym od wojen, świecie, gdzie nie ma zła. Ale taka wizja była zbyt idealna, to nie mogło się wydarzyć.

- W sumie to chciałabym walczyć. Wiesz, wydaje mi się, że powinni dopuścić do głosu nasze pokolenie. Zresztą, wtedy u dyrektora, słyszałaś wszystko. To my zadecydujemy o wyniku tej wojny. W końcu to na naszych barkach będzie los innych. Bo kto niby ma walczyć? Nie ma co się oszukiwać, członkowie Zakonu wcale nie są najmłodsi – Dorcas wzruszyła ramionami.

- Wiesz, gdyby to ode mnie zależało, to już dawno bym zaczęła szukać Voldemorta na własną rękę. Nie ma sensu siedzieć w miejscu, w czasie gdy on na pewno zbiera nowych popleczników. Olbrzymy? Błagam cię, jeśli nadal będzie tak jak jest, to oni będą najmniejszym z naszych zmartwień. Kto wie, co on może jeszcze zrobić? - Gabrielle westchnęła. - Nie potępiam Dumbledore. Rodzice zawsze mi powtarzali, że on wie co robi i naprawdę chciałabym w to wierzyć, ale na Merlina, Dorcas, nawet on nie wie, co dzieje się w głowie Sama-Wiesz-Kogo. Dyrektor jest naprawdę mądrym człowiekiem, Voldemort się go boi, ale nawet on nie jest w stanie go pokonać. Bo spójrzmy prawdzie w oczy, gdyby mógł to zrobić, to teraz nie siedziałybyśmy tutaj i nie rozmawiały o tym. To wszystko dawno by się już skończyło.

- Wiesz, czasami myślę, że nie wyjdziemy z tej wojny cało.

- Nie mów tak! - Gabrielle szeroko otworzyła oczy. - Nie teraz, gdy Syriusz leży w Skrzydle Szpitalnym, nie teraz, gdy połowa powoli traci nadzieję. Wyjdziemy z tego, zobaczysz. Któregoś dnia będziemy opowiadać tą historię swoim wnukom. – Złapała brunetkę za ręce. - Obiecuje.

○○○

Lily przetarła twarz dłonią i spojrzała na Mary, która teraz stała obok okna. Wiedziała, ile ta opowieść ją kosztuje. Musiała wracać myślami do tamtych dni, na nowo to wszystko przeżywać. Ale nie potrafiła jej w żaden sposób pomóc. Chciała poznać całą prawdę, skoro już tu była. Wstała i podeszła do kobiety. Przełknęła głośno ślinę i położyła jej rękę na ramieniu.

- Jeśli nie chcesz... - mruknęła.

- Dumbledore był jedynym, który wiedział, co chodzi mi po głowie – kontynuowała. - Nigdy nie powiedział mi tego prosto w twarz, nie dał po sobie poznać, ale wiedział. Musiał wiedzieć. Kilka miesięcy po wstąpieniu w szeregi Czarnego Pana, gdy na moim przedramieniu widniał już Mroczny Znak, dostałam pierwszy list. Muszę przyznać, że spodziewałam się go już od dłuższego czasu.

Pytał mnie w nim o błahe rzeczy. Moje samopoczucie, czy wszystko jest w porządku. Dajesz wiarę? Zdradziłam go, wbiłam mu nóż w plecy, a on się pytał, jak się czuję. Nie odpisałam. Ale listy nadal przychodziły. Czasami raz w miesiącu, czasami częściej. Chyba chciał mnie złamać. Chciał, żebym przed samą sobą przyznała się do tego, że żałuję. Ale ja nie potrafiłam. I chyba nie chciałam. I w pewnym momencie listy przestały przychodzić. Przez siedem lat żyłam w swoim świecie, bez żalu. W tamtym czasie poznałam też Nathana. Zakochałam się w nim, od razu, od pierwszego wejrzenia. Wcześniej nie sądziłam, że jeszcze kiedykolwiek będę szczęśliwa. Nie wierzyłam, że zasługuję na szczęście. Ale on mi je dał. Pokazał na nowo, co to znaczy kochać.

Był jedyną osobą, której zaufałam na tyle, by wszystko opowiedzieć. Na początku myślałam, że mnie zdradzi, odejdzie. Ale on został. Został i był przy mnie cały czas. Obiecał, że pomoże.

Ale spokój nie mógł trwać wiecznie. Po siedmiu latach znów dostałam list, na którym postanowiłam odpisać. Miałam nadzieję, że wtedy dadzą mi spokój. Przyznałam się w nim do tego, że żałuję. Że każdego dnia płacę za swoje błędy. Ale zawarłam w nim również coś jeszcze. Odcięłam ostatni sznurek, który łączył mnie z Zakonem. Zagroziłam, że teraz już nie jesteśmy ze sobą związani i jeśli będziemy musieli walczyć, nie zawaham się. Zabiję.

I wszystko ucichło, a ja znów zakopałam się w bezpiecznym miejscu, przy Nathanie.

Umilkła i odwróciła się tak, że teraz stała twarzą do Lily. W jej oczach lśniły łzy, twarz była blada. Przygryzała wargę.

- Dopiero w tym roku przełamałam się. Dostałam pod opiekę Bellatrix Lestrange – uśmiechnęła się blado. - Ta kobieta nie ma skrupułów. Patrząc na to, jak torturuje, jak zabija, stwierdziłam, że nie chcę taka być. Tak, byłam Śmierciożercą przez szesnaście lat, a dopiero po takim czasie zdałam sobie z tego sprawę. Wcześniej nie zwracałam na to uwagi, robiłam co miałam zrobić i tyle. Ale z nią... To było coś innego. Widziałam chęć mordu w jej oczach, była jak obłąkana. Nic nie mogło jej powstrzymać. I skontaktowałam się z Albusem, który, o dziwo, przyjął mnie z otwartymi ramionami, jakby od dawna czekał na ten moment. W ten sposób wiedziałam wszystko o twoim życiu, o tobie. I zapragnęłam znów być twoją matką.

Posłuchaj. Wiem, że mnie nienawidzisz. Masz do tego prawo, sama bym siebie nienawidziła. Nienawidzę. Za to, co zrobiłam. Ale dziękuję, że ze mną porozmawiałaś. Że mnie wysłuchałaś.

Lily westchnęła głęboko i znów usiadła na fotelu. To było za dużo, jak na jeden dzień. Musiała to wszystko przemyśleć jeszcze raz. Mimo to, była wdzięczna Gabrielle za to, że zmusiła ją do tej rozmowy. Potrzebowała tego. Potrzebowała poznać swoją matkę. Zamknęła oczy i policzyła powoli do dziesięciu. Wstała i skierowała się w stronę drzwi. Zatrzymała się, trzymając rękę na klamce.

- Co z wami będzie?

- Od niego nie wolno tak po prostu odejść – Mary wzruszyła ramionami. - Z tego, co wiem, Bellatrix pragnie naszej krwi. Poradzimy sobie, zawsze sobie radzimy.

Rudowłosa skinęła głową i wyszła. Skierowała się w stronę wieży Gryffindoru, gdzie miała nadzieję spotkać Gabrielle. Korytarze były już puste, prawdopodobnie wszyscy byli w Pokojach Wspólnych, albo w Wielkiej Sali. Sama nie wiedziała, straciła rachubę czasu i nie była pewna, czy kolacja już się skończyła.

Wchodziła właśnie po schodach, gdy usłyszała, że ktoś ją woła. Mimowolnie uśmiechnęła się na dźwięk tego głosu i odwróciła na pięcie.

- James, co się dzieje?

- Syriusza właśnie zabrali do Munga, Gabrielle siedzi w Skrzydle Szpitalnym.

- Coś się stało? - Lily zbiegła po schodach i stanęła obok Jamesa.

- Nie – okularnik pokręcił głową. - Po prostu... Pielęgniarka nie potrafi mu pomóc. Dyrektor stwierdził, że Mung będzie najlepszym rozwiązaniem.

Lily westchnęła i mimowolnie przyspieszyła kroku. Gabrielle musiała czuć się okropnie. Sama czułaby się podobnie, gdyby zamiast Syriusza leżał tam James. Na jej policzkach wykwitł lekki rumieniec. Czasami zastanawiała się, czy powinna o nim tak myśleć. Niby byli na randce, podobał jej się, ale nie wiedziała, czy jest gotowa na ten związek. Prychnęła pod nosem. Miała za dużo na głowie.

Wparowała do Skrzydła i od razu ruszyła w stronę Harrison, która siedziała na stołku, a pielęgniarka właśnie podawała jej herbatę. Już nie płakała, chociaż oczy nadal miała lekko zaczerwienione. Podziękowała jej skinieniem głowy i uśmiechnęła się do Lily.

- Uzdrowiciel powiedział, że wyjdzie z tego – wyszeptała.

- No jasne, że wyjdzie. W końcu to Black!

Blondynka zaśmiała się cicho i o mały włos nie wylała herbaty na podłogę. Spojrzała na okno, a przez jej twarz przemknął cień.

- Co się dzieje, Ely?

- Wojna. Też to czujesz?

- Jeśli pytasz, czy mam wrażenie, że z każdego kąta ktoś na mnie patrzy, to tak.

- Nadchodzi. I będziemy musieli się z tym zmierzyć.

§♠§

Tadadam! Udało mi się! Wprawdzie wyszło nieco inaczej, niż oczekiwałam, ale jest i to jeszcze w wakacje :D Nie wierzę, że już jutro rozpoczęcie. Kurcze, za szybko to wszystko minęło, za szybko.

Ale co do rozdziału. Wszystko jest w sumie ok, chociaż mogłabym przyczepić się trochę do rozmowy Gabrielle i Dorcas, ale tylko dlatego, że rozmowy z Dorcas jakoś nie wychodzą mi zbyt dobrze. Poza tym w sumie jestem zadowolona xD Wow.

No i powoli zbliżamy się do końca. Żeby nie było, od razu wolę napisać. Nie planuję żadnej wielkiej bitwy ani nic, w najbliższych rozdziałach ;)

To chyba tyle. Następny, o ile mi się uda, za dwa tygodnie, ale nic nie obiecuję.