Rozdział 22

"Zabiła go, prawda?" 

Zacisnęła ręce w pięści i ramię w ramię z Gabrielle, weszła do Wielkiej Sali. Tak jak się spodziewała, spojrzenia wszystkich skierowały się na nie. Jak, na Merlina, wszyscy dowiedzieli się o tym w ciągu jednego dnia?! Zawsze zastanawiała się jakim cudem plotki w Hogwarcie się tak rozchodziły. Odetchnęła głęboko i poczuła, że ręka Gabrielle zaciska się na jej dłoni, a dziewczyna uśmiecha się do niej, chcąc dodać Evans otuchy. Rudowłosa niepewnie odwzajemniła uśmiech i usiadła na swoim stałym miejscu przy stole. Nadal czuła na sobie spojrzenia wszystkich i musiała przyznać, że czuła się z tym niesamowicie niezręcznie. Jak Huncowci znosili bycie w ciągłym centrum zainteresowania?

Upiła łyk soku i o mały włos nie wypluła całej zawartości na Remusa, który siedział przed nią. Zmrużyła oczy i zaczęła obserwować każdy krok Nathana, który właśnie pojawił się w pomieszczeniu. Poruszał się całkiem normalnie, jakby miał gdzieś to, że wraz z jego wejściem, rozległy się gorączkowe szepty. Z pogardą patrzył na stół Ślizgonów, a gdy jego wzrok spotkał się ze spojrzeniem Clarrise, uśmiechnął się cynicznie. Rudowłosa otworzyła szerzej oczy, gdy zorientowała się, że mężczyzna idzie w stronę Huncwotów, którzy już robili dla niego miejsce obok siebie. Zmierzyła Jamesa groźnym spojrzeniem.

- Nie zrobisz tego – warknęła.

- Myślałem, że mnie znasz, Lily.

Zmrużyła oczy i odwróciła głowę, błagalnie patrząc na niebieskooką. Harrison uśmiechnęła się lekko i westchnęła cicho.

- Zwijamy się, co?

- Czytasz mi w myślach, Ely.

W tym samym czasie zerwały się na równe nogi i popędziły do wyjścia. W pewnym momencie Gabrielle zaczęła się śmiać, a Lily mimowolnie jej zawtórowała. Z jakiegoś nieznanego jej powodu, poczuła się wolna. Jak ptak, który po dłuższym czasie został uwolniony z klatki. Co z tego, że i tak będzie musiała zmierzyć się ze swoim życiem, skoro w tym jednym, jedynym momencie, czuła się po prostu wolna? Taka chwila mogła już nie nadejść. Mogła już więcej nie uwolnić się z klatki, jaką załatwiło jej życie.

Usiadły z blondynką pod Wielkim Dębem i w ciszy obserwowały jezioro. Jego tafla była niesamowicie spokojna. Prawdopodobnie nawet kałamarnica postanowiła odpocząć, bądź wybrała się w inne miejsce, mając dość ciągłego dokarmiania ją przez uczniów. Lily szczerze wątpiła w tą drugą opcje. Gabrielle szturchnęła ją lekko w ramię i wskazała głową na wejście do zamku. Rudowłosa zaklęła, widząc, że w ich stronę zmierza nie kto inny, jak Nathan.

- Lily, ja idę – Harrison rzuciła w jej stronę. - Musisz z nim pogadać, bo inaczej nie da ci spokoju. A wierz mi, nie chcę mieć go wiecznie na głowie.

Pochyliła się nad przyjaciółką i pocałowała ją w policzek. Mijając mężczyznę uśmiechnęła się lekko i szybko wbiegła po schodach do Hogwartu.

Rudowłosa odwróciła głowę, mając nadzieję, że gdy zacznie go ignorować, to sobie pójdzie. Wywróciła oczami, gdy mężczyzna usiadł przed nią i bezczelnie zaczął się w nią wpatrywać. Zazgrzytała zębami i spojrzała na niego ze złością. Nie docierało do niego, że ma sobie po prostu pójść? Wydawało się jej, że dała mu jasno do zrozumienia, że po prostu nie ma ochoty na rozmowę. Ale nie, Nathan był zbyt uparty. Dlaczego tak cholernie mu zależało na naprawieniu jej stosunków z Meredith? W końcu to była sprawa między nimi, i tylko między nimi. Po co się wtrącał?

- Czego chcesz? Teraz masz zamiar mnie prześladować? - warknęła. - Nie dotarło do ciebie, że najzwyczajniej w świecie nie mam ochoty na rozmowę?

- Musisz być tak negatywnie nastawiona? Teoretycznie rzecz biorąc, nie zrobiłem ci nic złego.

Na twarzy dziewczyny pojawił się lekki rumieniec. Miał racje. Do tej pory nic jej nie zrobił i miała wrażenie, że nie wobec niej złych zamiarów. Ale sam fakt, że cały czas za nią chodził i opowiadał o jej matce był... przytłaczający.

- Co nie zmienia faktu, że po prostu mam cię dość. Pojawiłeś się tutaj dwa dni temu, a działasz mi na nerwy gorzej niż Potter i Black razem wzięci – mruknęła.

- Co do Pottera. Jak to jest z wami? Jesteście razem? - spytał, uśmiechając się subtelnie.

Lily zachłysnęła się powietrzem i zmierzyła go ostrym spojrzeniem. Nie dość, że ją wkurzał, to jeszcze mieszał się w jej życie prywatne! Wcale nie dziwiłaby się, gdy znał jej grupę krwi i wiedział, gdzie mieszka. Może był psychopatą i prześladował ludzi? Mimowolnie zadrżała.

- Książkę piszesz, czy jak?

Prawdę mówiąc, nie podobało jej się bycie główną bohaterką jakiejś taniej noweli. Wiedziała, że Nathan nie nadawał się na pisarza, ale jakoś musiała go zbyć. Chociaż... gdy spojrzała na niego, wiedziała, że jej to nie wyszło. Będzie drążył temat, dopóki nie uzyska odpowiedzi, która go usatysfakcjonuje. Taki typ człowieka. Westchnęła cicho. Zapowiadał się ciężki dzień i miała niejasne wrażenie, że nim dobiegnie on końca, wydarzy się coś jeszcze.

- Nie, nie piszę książki. Jedynie zastanawiam się, czemu nie dasz szansy swojej matce, skoro dałaś ją Jamesowi? - Spojrzał na nią uważnie.

- James to inna bajka. Jemu mogę zaufać. A o niej nie wiem nic. Zostawiła mnie, jakbym nic nie znaczyła. I teraz wymaga ode mnie czego? Szacunku?

- Lily, każdy popełnia błędy, każdy ma jakieś wady. Ludzie czasem zasługują na drugą szansę, a zwłaszcza twoja matka. Meredith wie, że wtedy podjęła niewybaczalnie złą decyzję, ale żałuje tego i z chęcią by cofnęła czas, aby wszystkiemu zapobiec i być z tobą.

- Szkoda, że nie może tego zrobić - prychnęła cicho. - A co z moim ojcem? Jego też wyrzuciła ze swojego życia, bo zachciało jej się podjąć tą "niewybaczalnie złą decyzję"?

Poczuła, że w jej oczach zbierają się łzy, ale przecież nie mogła się teraz popłakać. Nie przy nim. Mimowolnie zadrżała. Robiło się chłodno, a na niebie zbierały się deszczowe chmury. Mężczyzna wstał i podał rękę Evans, która niepewnie ją przyjęła. Ruszyli razem w stronę zamku, milcząc. Dziewczyna zaprowadziła go do Pokoju Wspólnego Gryfonów, który, ku jej zdziwieniu, był pusty. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że wszyscy byli w Hogsmeade. Usiadła na kanapie przed kominkiem, a Nathan zajął miejsce w wolnym fotelu. Rozglądał się uważnie po pomieszczeniu, a po chwili na jego twarzy pojawił się ironiczny uśmiech.

- Nigdy nie byłem w Wieży Gryffindoru.

- Możemy wrócić do naszej rozmowy? Póki chcę z tobą rozmawiać?

Brunet westchnął cicho i przetarł twarz dłonią. Przyjrzał się uważnie dziewczynie i dopiero po chwili odpowiedział.

- O tym powinnaś porozmawiać z nią. Nie znałem twojego ojca, ale wiem, że był dzielnym człowiekiem. Może nie władał magią, ale Meredith go kochała. Jak nikogo.

A więc była czarownica pół-krwi. Nie szlamą, jak uważała przez cały czas. Jej ojciec był mugolem. Uśmiechnęła się lekko. Czy tak samo jak pan Evans jeździł autem do pracy, a po południu siada przed telewizorem z piwem w ręku? Czy również z takim zapałem ogląda mecze piłki nożnej?

- Był mugolem? - Lily otworzyła szerzej oczy. - Związała się z mugolem, a potem wstąpiła w szeregi Voldemorta?

- Nikt niczego od ciebie nie wymaga. Ja ci nie będę już nic opowiadał o Meredith, twoim ojcu... po prostu idź do niej i z nią porozmawiaj, proszę. Chociaż jej wysłuchaj i dopiero potem podejmiesz decyzję. W zależności od tego, jaka ona będzie, nikt cię nie potępi.

Odwróciła głowę. Nie chciała już na niego patrzeć, nie chciała już rozmawiać. Musiała to wszystko przemyśleć, najlepiej z kubkiem herbaty w ręku. Wezwała Perełkę, skrzatkę, którą kiedyś razem z Gabrielle poznała w kuchni. Poprosiła ją o dwa kubki herbaty. Stworzenie zniknęła z trzaskiem, by po chwili pojawić się ponownie ze srebrną tacą, na której stały dwa, zielone, kubki z pracującą herbatą. Rudowłosa podała jeden Nathanowi, który podziękował jej skinieniem głowy, a drugi wzięła dla siebie.

I tak sporo się dowiedziała. Jednak nadal nie była gotowa na rozmowę z Meredith. I gdy myślała o tym wszystkim, uświadomiła sobie jedno. Jej ojciec był mugolem. A jej matka... Odstawiła kubek na stolik, przy okazji wylewając jego zawartość na podłogę. Wstała i zmierzyła mężczyznę chłodnym spojrzeniem.

- Zabiła go, prawda?

Brunet spojrzał na nią, a w jego spojrzeniu widać był przerażenie. Po policzkach Lily zaczęły spływać łzy. Odwróciła się do niego plecami.

- Wyjdź. I powiedz jej... Nie chcę z nią rozmawiać. Niech zniknie z mojego życia. Na zawsze.

Ruszyła w stronę swojego dormitorium i w tej samej chwili do Pokoju wpadła Gabrielle. Spojrzała po nich przerażona i przełknęła głośno ślinę. Swoje spojrzenie zatrzymała na Lily.

- Hogsmeade... zaatakowali Śmierciożercy. Dorcas walczy. Oni wszyscy... walczą.

Evans otworzyła szeroko oczy i biegiem ruszyła w stronę portretu, po drodze łapiąc Gabrielle za rękę.

Tam był James.

Tam byli jej przyjaciele.

Tam była jej matka.

§♠§

Kurcze. Wiem, że krótko, ale i tak jestem dumna z tego co napisałam. I gdyby nie Luie, której naprawdę dziękuję, ten rozdział pewnie by się dzisiaj nie pojawił. Kompletnie nie wiedziałam, jak zabrać się za rozmowę Lily i Nathana. 

Wiem, że mam na Waszych blogach zaległości, postaram się je szybko nadrobić, bo w szkole ma już całkowity luz. 

I mam prośbę do Lilki - czy mogłabyś mi zostawić adres swojego bloga?