Rozdział 21

   „Prawda”

Rudowłosa właśnie piła herbatę, gdy do Wielkiej Sali jak burza wpadła Gabrielle. Ledwie co wyhamowała przed nią i usiadła na wolnym miejscu. Przez kilka sekund uspakajała swój oddech, by po chwili wziąć od Lily napój i upić łyk. Odetchnęła głęboko i spojrzała na swoją przyjaciółkę z dziwnym błyskiem w oku.

- Widziała ją – wyszeptała, sprawiając, że po plecach panny Evans przebiegł dreszcz.

- Kogo widziałaś? - spytała dziwnie zachrypniętym głosem.

Blondynka spojrzała na nią, jakby była nienormalna i wywróciła oczami.

- Twoją matkę, geniuszu. Szła do dyrektora, akurat kiedy ja szłam na śniadanie.

- Gabrielle, mogę wiedzieć jakim cudem znalazłaś się pod gabinetem Dumbledora idąc na śniadanie?

Niebieskooka uśmiechnęła się lekko. No tak, czego innego można było się spodziewać po takiej osobie, jaką była panna Harrison? To jasne, że musiała mieć stu procentową pewność, inaczej ciekawość by ją rozniosła. Więc poszła na przeszpiegi, a gdy dowiedziała się wszystkiego – z czystym sumieniem mogła zająć się swoim życiem. Prefekt Gryfonów westchnęła cicho. Jej matka pojawiła się w zamku wczoraj, dokładnie wiedziała o której godzinie. Nie mogła spać, więc siedziała na parapecie. Dziesięć minut po godzinie dwudziestej pierwszej na terenie zamku pojawiły się dwie osoby. Kobieta i mężczyzna – tego jednego była pewna. Od razu wiedziała, że to ona. Po prostu to czuła.

Wiedziała, że dzisiaj będzie musiała zmierzyć się z tym, co nieuniknione. Będzie musiała przed nią stanąć, spojrzeć jej w twarz i przetrwać. Nie wiedziała, czy jej wybaczy. Nie sądziła, by była do tego zdolna. Przynajmniej nie teraz. Nie, gdy znów cierpiała, nie gdy w głowie miała tylko jedną myśl. Zostawiła cię. Dla władzy, dla potęgi. Dla Voldemorta.

Odłożyła tosta. Straciła apetyt. Zarzuciła torbę na ramię i pożegnała się z Gabrielle. Musiała żyć normalnie, przestać myśleć o tym, że może na którymś z korytarzy natknąć się na Meredith. Weszła po schodach i skręciła w korytarz, który prowadził do sali zaklęć. Jeśli tak dalej pójdzie, to będzie się bała nawet własnego cienia. Poza tym, czego ona tak naprawdę się lękała? Własnej matki? Nie mogła jej nic zrobić, nie tutaj. Nie w tym zamku. Nie w jej domu.

Miała właśnie usiąść na parapecie, by poczekać na rozpoczęcie zajęć, gdy go zobaczyła. Stał oparty o pobliską ścianę i jak gdyby nigdy nic, palił papierosa. Wpatrywał się w Zakazany Las, który z tego piętra było widać doskonale. Brązowe włosy, ciemna cera, dobrze zarysowana szczęka. Nie mogła się pomylić. To był ten sam mężczyzna. Wciągnęła głęboko powietrze, gdy odwrócił głowę i spojrzał na nią. Jego ciemne oczy hipnotyzowały, sprawiały, że czuła się, jakby spadała w otchłań. Niekończącą otchłań tajemnic. Na jego usta wpłynął delikatny uśmiech, a ona poczuła, że nogi się pod nią uginają. Coś ścisnęło ją w gardle i domyśliła się, że to najzwyklejszy w świecie strach. Cofnęła się w chwili, gdy on ruszył w jej stronę.

Mężczyzna z Hogsmeade.

- Jesteś Lily, prawda?

Ze zdziwieniem stwierdziła, że ma naprawdę miły głos. Skinęła lekko głową, nadal wpatrując się w niego nieufnie. Co tutaj robił? Czego od niej chciał? Jak dostał się do Hogwartu?

- Jestem Nathan. Przybyłem do szkoły razem z Meredith.

A więc to on był tą drugą osobą, którą widziała wczorajszego wieczoru. Był towarzyszem jej biologicznej matki. Kto wie, może nawet kimś więcej? Otworzyła lekko usta, uświadamiając sobie, że może mieć przed sobą własnego ojca. Ale... Nie, nie była do niego podobna. Ani trochę.

- Ona chciałaby się z tobą spotkać.

- Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł – mruknęła.

Nie miała pojęcia, dlaczego wdała się w tą bezsensowną rozmowę. Mogła się odwrócić i po prostu odejść. Nic by jej nie zrobił. Dziwne, ale miała wrażenie, że nie jest do niej wrogo nastawiony. Wręcz przeciwnie, zachowywał się tak, jakby chciał zyskać jej zaufanie.

- Byłeś tam, w Hogsmeade. Dlaczego nie powiedziałeś Belli, że tam jesteśmy?

- A jak myślisz? - westchnął i przetarł twarz dłonią. - Nie chciałem, żeby wiedziała. To by się źle skończyło, a widzisz... Znudziłem się tym. Potrzebowałem zmian i twoja matka sprawiła, że te zmiany nadeszły. Tam, w wiosce, wiedziałem kim jesteś. Masz takie oczy jak ona.

- Czego ode mnie oczekujesz?

- Porozmawiaj z nią. Tylko tyle cię proszę.

Odwróciła wzrok. Nie mogła na niego patrzeć. I nie, nie chodziło o to, że był Śmierciożercą. Pozwoliła sobie na chwilę zapomnienia. Nie mogła na niego patrzeć, bo nie sądziła, by był gotowa spełnić jego prośbę. Przełknęła głośno ślinę, w jej oczach zebrały się łzy. Nawet jeśli teraz za nim pójdzie, to co powie tej całej Meredith? Nie znała jej, nie wiedziała, jak zareaguje. Co, jeśli będzie ją traktowała tak, jakby nie się nie wydarzyło?

- Wiedziałeś, że mam tu lekcje – mruknęła, chcąc przerwać ciszę. - Nie stałeś tu przez przypadek, prawda?

Uniósł brwi i uśmiechnął się lekko. Gdyby go spotkała na ulicy, nigdy nie pomyślałaby, że ten człowiek mógł być w szeregach Voldemorta.

Lily wierzyła w to, że ludzie się zmieniają, że każdy zasługuje na drugą szansę. Ale wiedziała też, że kto już raz poznał zło, ten na zawsze będzie miał zło w sercu. Będzie się tliło, z każdym dniem oddalało, ale nigdy nie zniknie na zawsze.

- Nie, nie przypadkowo – pokręcił głową. - Chciałem złapać cię jeszcze przed zajęciami. To jak... spróbujesz?

○○○

Szła powoli za Nathanem i przeklinała się w myślach. Na co ona się tak właściwie zgodziła? I dlaczego, na Merlina, zachowywała w jego towarzystwie taki spokój? Nie bała się go, już nie. Teraz był dla niej tylko kolejną zagubioną osobą. Trochę przypominał jej Severusa.

Na samo wspomnienie starego przyjaciela, zacisnęła ręce w pięści. Co stało się z chłopakiem, którego znała? Co stało się z chłopakiem, który opowiadał jej o magii? Nie potrafiła zrozumieć, co skłoniło go do takiej decyzji. Ale jedno wiedziała na pewno: ona nie mogła mu już pomóc.

- Lily?!

Skrzywiła się lekko, rozpoznając ten głos. Odwróciła się na pięcie i stanęła twarzą w twarz z Syriuszem. Przełknęła głośno ślinę.

- Co on tutaj robi?

Łapa trzymał ręce w kieszeni i rudowłosa miała niejasne wrażenie, że zaciska dłoń na różdżce.

- On... Jest tutaj z moją matką – wyszeptała. - James ci opowiedział o wszystkim, prawda? Wiedz, że moja matka jest... była...

- Wiem, Lily. Ale co on ma z tym wszystkim wspólnego?

- To jej narzeczony. Nathan właśnie miał mnie zaprowadzić do Meredith, nie wiem na co liczy, ale pójdę, skoro nalega. Idziesz ze mną? Będzie mi raźniej.

Na twarzy arystokraty przez chwilę widniało zdumienie. Wpatrywał się w zielone oczy Evans, jakby szukając w nich odpowiedzi na jakieś pytania. Jednak po chwili odwrócił głowę i spojrzał na Nathana, a dziewczyna westchnęła. Podejrzewała, co czuje i wiedziała, jakie pytanie chciałby zadać. Chodziło mu o Regulusa. Martwił się o niego i to było oczywiste. Ukrywał fakt, że się o niego troszczy, ale przed Lily nie musiał kłamać. Był jego bratem, starszym bratem. A starsze rodzeństwo zawsze dbało o młodsze.

Z nią i Petunią było podobnie. Kiedyś były prawdziwymi siostrami, kiedyś potrafiły mówić sobie o wszystkim. Kiedyś. Potem dowiedziała się, że jest czarownicą, a ich relacje uległy diametralnej zmianie. Nigdy nie podejrzewała swojej starszej siostry o taką zazdrość. Nigdy nie pomyślałaby, że się od niej odsunie, odwróci, jakby nigdy przedtem się nie znały, świadomie wbijając jej nóż w plecy. A w ubiegłe wakacje... Zamknęła oczy. Było jeszcze gorzej. Petunia słyszała jej kłótnie z rodzicami, usłyszała, że Lily nie jest ich biologiczną córką. I zaczęła traktować Lily, jak intruza. Kogoś, kto nie miał prawa przebywać z nią w jednym domu, kogoś, kto nie miał prawda nazywać jej rodziców, swoimi. Dlatego tak cieszyła się na powrót do Hogwartu. Jej jedynego, prawdziwego domu.

- Jasne, że pójdę, ale co z Jamesem?

Wzruszyła ramionami i odwróciła się na pięcie. Nie widziała Jamesa od śniadania. Wczoraj, tuż po rozmowie z Gabrielle, rozmawiała również z nim. Nie spodziewała się, że ją zrozumie, ale została zaskoczona. Ponownie. Powiedział, że będzie dla niej zawsze oparciem, że zawsze może na niego liczyć. Nie wciskał jej bajeczek, że wszystko będzie dobrze, bo doskonale wiedział, że nie będzie.

Nie mogła już ukrywać sama przed sobą, że zależało jej na Jamesie. Potrzebowała go blisko siebie, najpierw jako przyjaciela, w potem... Sama już nie wiedziała, kim dla niej był. Ważne było, że chłopak wspierał ją i traktował poważnie. Nie jak kolejną dziewczynę, do zdobycia.

Skręcili w boczny korytarz i stanęli przed gabinetem McGonagall. Dziewczyna przełknęła nerwowo ślinę. Za tymi drzwiami wszystkiego miała zamiar się dowiedzieć. Krzyknęła cicho, gdy ktoś położył jej dłoń na ramieniu, a po chwili do jej nozdrzy dotarł subtelny zapach mięty. Na jej usta wpłynął lekki uśmiech, kiedy odwróciła się w stronę Jamesa. Kątem oka zobaczyła, że Syriusz chowa coś do kieszeni i domyśliła się, że musiało to być dwukierunkowe lusterko, o którym kiedyś słyszała od Ely. Okularnik złapał ją za ręce i zmierzył uważnym spojrzeniem.

Nawet jego poczochrane włosy już jej tak nie przeszkadzały, bo w sumie co to za różnica? Wydoroślał, choć nadal był Huncwotem. Potrafił zachować powagę w sytuacjach, którego tego wymagały. Nie był już chłopakiem, którego unikała przez ostatnie pięć lat.

- Gotowa?

- Nie – odparła szczerze.

Trzymając się za rękę weszli do gabinetu.

○○○

Wyglądał dokładnie tak, jak go zapamiętała. Dwa regały pełne książek, duże drewniane biurko, stolik, dwa fotele i kanapa. Po jej lewej stronie znajdowały się schody, które – jak podejrzewała – prowadziły do sypialni Minerwy. Rozejrzała się nerwowo i dopiero po chwili dostrzegła kobietę, która stała tuż przy biurku profesorki i wpatrywała się w nią oczami pełnymi łez.

Nie przypominała jej nikogo. Brązowe włosy opadały jej falami na ramiona, a na bladych policzkach rozmazały się resztki tuszu do rzęs. Jedynie oczy zdradzały ich pokrewieństwo. Były zielone i mimo łez, które je wypełniały, tańczyły w nich wesołe iskierki, jakby kobieta właśnie otrzymała wymarzony prezent Bożonarodzeniowy.

Rudowłosa poczuła, że ręka James zaciska się mocniej na jej i odetchnęła głęboko. Chciała jakoś zacząć rozmowę, chciała coś powiedzieć, jednak głos uwiązł jej w gardle. I dopiero wtedy dotarło do niej, że ona po prostu nie ma o czym rozmawiać z tą kobietą. Nie znały się. Co miała robić? Podejść do niej i się przedstawić, czy może nadal stać bezczynnie i wpatrywać się w nią spojrzeniem wypranym z wszelkich emocji? Tak bardzo pragnęła zapaść się pod ziemię, teleportować stamtąd. Marzyła, by to wszystko okazało się snem, chciała obudzić się w swoim łóżku. Naprawdę chciała śnić.

- Lily...

Wzdrygnęła się lekko, gdy usłyszała głos Meredith. Spojrzała na nią niepewnie i z niepokojem stwierdziła, że ta powoli idzie w jej kierunku. Niezauważalnie cofnęła się o krok, pamiętając, że tuż za nią powinien stać Nathan.

- Mary, daj jej dojść do siebie.

- Co? - Meredith uniosła brwi ze zdziwieniem i dopiero po chwili pokiwała głową. - Tak, jasne. Przepraszam. Może usiądziecie?

Syriusz jako pierwszy zajął wolny fotel i rozwalił się na nim, nie zwracając uwagi na krytyczne spojrzenie Lily. Poruszył sugestywnie brwiami i uśmiechnął się szeroko, na co rudowłosa parsknęła śmiechem. Ten chłopak zdecydowanie potrafił poprawić jej humor w każdej sytuacji.

- Pewnie chcesz się wszystkiego dowiedzieć, prawda?

Evans prychnęła cicho i pokręciła głową. Jej dobre samopoczucie ulotniło się równie szybko, jak pojawiło.

- Wiem wszystko, co powinnam wiedzieć. Naprawdę, nie muszę znać szczegółów.

- Chcę ci wytłumaczyć, Lily...

- Nie chcę twojego tłumaczenia, rozumiesz? - Prefekt nieświadomie zaczęła gestykulować rękoma. - Pojawiasz się po szesnastu latach i chcesz mi wytłumaczyć?! Teraz zachciało ci się odgrywać kochając matkę?!

- Lily, uspokój się...

- Nie, James! Nie rozumiesz tego, prawda? - znów zwróciła się do Mary. - Przez te wszystkie lata, żyłam, że świadomością, że to Juliette i Benjamin są moimi rodzicami. Byłam szczęśliwa, myśląc tak. A ty nagle się pojawiasz i niszczysz moje poukładane życie. Czego ode mnie oczekujesz? Że zapomnę i będziemy wielką, szczęśliwą rodziną?! - oddychała szybko. - No to cię rozczaruję. Nie będziemy.

Wyrwała rękę z uścisku Jamesa i wybiegła z pokoju, trzaskając drzwiami. Po jej policzkach zaczęły płynąć łzy, zamazując wzrok. W tamtej chwili dziękowała Merlinowi za to, że wszyscy byli na lekcjach. Nie chciała by ktokolwiek ją zobaczył. Pociągnęła lekko nosem i oparła się o ścianę, po której po chwili się osunęła. Zgięła kolana i oparła na nich głowę.

- Lily?

Zamknęła oczy i pokręciła lekko głową. Nie chciała teraz niczyjej pomocy, chciała jedynie zostać sama. Siedziała nieruchomo, mając nadzieję, że mężczyzna odejdzie.

- Przejdźmy się.

- Chcę być sama.

- Lily...

- Powiedziałam, że CHCĘ BYĆ SAMA!

Wstała szybko i wyjęła różdżkę, którą skierowała w stronę Nathana. Nie panowała nad swoimi emocjami. Po prostu chciała, by odszedł. Miała gdzieś, czy ucierpi, czy też nie. Potrzebowała samotności. Niczego więcej.

- Odłóż różdżkę.

- Idź sobie. Zostaw mnie.

Odwróciła się na pięcie i schowała różdżkę do tylnej kieszeni spodni. Czekała. Czekała aż odejdzie.

○○○

James rozsiadł się na kanapie i wyczarował sobie szklankę soku. Pijąc go, z uwagą przypatrywał się matce Lily, która wyglądała na nieco podenerwowaną. Ale co się dziwić. W końcu została w pokoju sama wraz z dwoma największymi Huncwotami. Uśmiechnął się pod nosem i spojrzał na Syriusza, który tępo wpatrywał się w sufit.

- Nie powinna się pani przejmować – Black leniwie przeniósł wzrok na Mary. - Evans to strasznie wybuchowa osóbka. Trzeba się do niej po prostu przyzwyczaić.

- O, tak – James pokiwał głową. - Uganiałam się za nią od pierwszej klasy, a ona dopiero miesiąc temu się ze mną umówiła. Miesiąc temu!

Na twarzy Meredith pojawił się lekki uśmiech i okularnik z ręką na sercu musiał przyznać, że gdy ta kobieta się uśmiechała, wyglądała jak całkiem inna osoba. Miała małe dołeczki w kącikach ust, zupełnie jak Lily.

Brunetka w końcu poruszyła się i usiadła na wolnym fotelu.

- Spotykasz się z Lily, tak?

- Nie – brunet pokręcił głową. - Jeszcze nie. Poza tym, jestem James. A tamten pajac, to Syriusz.

- Meredith Santiest. Jeszcze nie? - kobieta uniosła brwi.

- Tak jak mówiłem, Evans jest uparta – Syriusz wyprostował się. - Mam pytanie.

- Śmiało, jeśli będę znała odpowiedź, to ją uzyskasz.

- Czy Regulus Black... - Mary pobladła. - Czy on jest...

- Ja... Nie wiem. - Kobieta zaczerpnęła głęboko powietrza. - Wiem tylko, że był na pierwszym spotkaniu. Wtedy, gdy byliście w wiosce. Nathan ich ram zabrał.

- Co za spotkanie?

- Och... To coś na wzór, czy ja wiem, zapoznania się. Osoby, które fascynuje czarna magia, które podziwiają Czarnego Pana, a mugole są dla nich niczym. Na takim spotkaniu muszą się wykazać. Przeważnie są to najzwyklejsze w świecie tortury, muszą kogoś skrzywdzić, pokazać, że nie są słabi, że nie obchodzi ich ludzie cierpienie. Wiem, że Regulus był na tym spotkaniu. On... zainteresował mnie. Patrzył na Voldemorta z uwielbieniem, jakby był dla niego jakimś wzorem. Przypominał mi trochę Bellę. - Meredith odgarnęła włosy, które opadły jej na twarz. - Jednak skoro pojawił się na tym zebraniu, to nie ma odwrotu. W ciągu dwóch tygodni będzie miał Mroczny Znak. Takie są zasady. To służba na śmierć i życie. Nie ma odskoczni od reguły.

James podrapał się po głowie. Niepewnie spojrzał na swojego przyjaciela. Patrzył na ścianę, a jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Ale Potter, wiedział, że toczy się w nim walka. Martwił się o Regulusa, to było pewne. Ale nie mógł już nic z tym zrobić. Młody Black sam pokierował swoim życiem. I dokonał złych wyborów, za które najpewniej kiedyś będzie musiał zapłacić.

- A Snape?

Okularnik otworzył szerzej oczy. No jasne, w końcu Snape też tam był.

- Severus Snape? Został naznaczony miesiąc temu. Razem z tą młodą Lestrange. Obydwoje są siebie warci. Nic nie znaczą, a chcą podbić świat.

Brunet zaklął pod nosem. Po szkole najzwyczajniej w świecie chodzili sobie Śmierciożercy. Przecież to był nienormalne! Zamknął oczy. Jak to w ogóle było możliwe? Co takiego widzieli w Voldemorcie? Co takiego ciągnęło ich do jego szeregów? Wzdrygnął się, gdy drzwi otworzyły się i do pokoju wpadła Gabrielle, a tuż za nią weszła profesor McGonagall.

- Tu jesteście – Harrison uśmiechnęła się szeroko. - Szukam was po całym zamku! Widzieliście Lily?

- Nie. Myślałem, że poszła do ciebie.

- No to mamy problem, bo ja myślałam, że jest tu. Może poszła do Dorcas. Idziecie ze mną?

- Jasne, Łapo, zbieramy się.

Huncwoci pożegnali się i wyszli na korytarz. Harrison przyjrzała się Syriuszowi, który za wszelką cenę starał się nie patrzeć w jej stronę. Ich przyjaźń nadal wisiała na cienkim włosku, a ona nie miała pojęcia, co z tym zrobić.

○○○

Nie odczuwała zimna. Prawdę mówiąc, nie czuła nic. Minęła złość, żal i smutek, była tylko pustka. Przecież nie mogła nic zrobić, po prostu musiała się z tym pogodzić. Dopuścić do siebie myśl, że Evansowie nie są jej rodzicami, że tak naprawdę nic ich nie łączy. Otarła łzę, które spływała po jej policzku. Co miała ze sobą zrobić? Za trzy miesiące miały zacząć się wakacje. Gdzie miała wrócić? Nie utrzymywała kontaktu z rodzicami, nie odpisywała na ich listy. Wiedziała, że rani ich takim zachowaniem, ale po prostu nie umiała z nimi rozmawiać. Już nie.

Wyprostowała się, gdy usłyszała, że ktoś się zbliża. Lekcje skończyły się zaledwie dwadzieścia minut temu, więc wszyscy powinni być teraz na obiedzie. A jednak, na korytarzu nagle pojawiły się trzy postacie, które Lily rozpoznała od razu. Odwróciła głowę i wzrok skierowała na Zakazany Las. Powietrze, które wpadało przez otwarte okno gładziło jej twarz. Łzy już dawno wyschły, a trójka przybyszy była coraz bliżej. Na pewno już ją zauważyli, ale teraz to nie miało znaczenia. Miała naprawdę zły dzień i wątpiła, by cokolwiek mogło go pogorszyć.

- Co tutaj robisz, Evans?

Niechętnie spojrzała na Avery'ego, który uśmiechał się cynicznie i patrzył na nią z pogardą. Tuż za nim stał Severus, który unikał jej spojrzenia i, oczywiście, Mulciber.

- Siedzę. Zabronisz mi?

Chłopak uniósł jedną brew i spojrzał na swoich kolegów, po czym wybuchnął śmiechem. Lily zeskoczyła z parapetu i otarła łzy, które nadal spływały po jej policzkach. Musiała być silna.

- Co cię tak cieszy?

- Ty. - Zrobił krok w jej stronę. - Biedna, mała szlama. Potter w końcu przejrzał na oczy i cię zostawił?

- Nie twój interes – warknęła.

- Próbowałem być miły -wzruszył ramionami i podszedł do niej.

Wpatrywał się w Lily, by po chwili unieść rękę i pogładzić ją po policzku. Zmarszczył brwi i wyjął różdżkę, którą zaczął obracać w palcach. Dziewczyna mimowolnie zadrżała. Była słaba. Zamknęła na chwilę oczy i przełknęła głośno ślinę.

- Boisz się, prawda? To widać – zaczerpnęła głęboko powietrza. - Postaram się być... delikatny.

Stała w bezruchu, patrząc w jego oczy. Po chwili przeniosła wzrok na Severusa i nagle poczuła wielką chęć, by coś mu zrobić. Uderzyć, zranić, cokolwiek! Stał tam i patrzył na nią, tym wzrokiem pozbawionym wszelkich emocji. Jakby nic dla niego nie znaczyła, jakby się nigdy nie przyjaźnili.
Syknęła cicho, gdy poczuła czubek różdżki Avery'ego na swoim przedramieniu. W miejscu, gdzie magiczny patyk zetknął się z jej skórą, poczuła pieczenie, jakby ktoś przygaszał na niej papierosa.

- Lily! 

Podniosła głowę i ujrzała Gabrielle, która szybko szła w jej stronę i Syriusza, który rozbrajał Ślizgonów. Blondynka podbiegła do Evans, odpychając Avery'ego na bok i złapała dziewczynę za ramiona, potrząsając nią lekko.

- N-nic mi nie jest.

Harrison odwróciła się w stronę chłopaka, któremu Syriusz przystawiał różdżkę do gardła. Zmierzyła go pochmurnym spojrzeniem i uderzyła pięścią w twarz. Dało się słyszeć charakterystyczny dźwięk łamanych zębów, a po brodzie Ślizgona spłynęła krew. Otarł ją wierzchem dłoni i zaklął głośno.  

- Pożałujesz, Harrison.

- Wątpię – warknęła. - Odczep się od moich przyjaciół, albo TY pożałujesz.

Złapała Lily za rękę i ruszyła przed siebie, zatrzymując się jeszcze na chwilę obok Snape'a.

- Prawdziwy z ciebie przyjaciel, Smarkerusie.

Lily odwróciła wzrok. Nie mogła na niego patrzeć. Był dla niej nikim. Już nic dla niej nie znaczył.

Musiała rozpocząć nowy rozdział w swoim życiu. 

§♠§

Hej! Udało mi się i powiem, że nawet jestem z tego powyżej zadowolona! Nie mam pojęcia, kiedy pojawi się następny rozdział, bo czeka mnie tydzień pełen poprawek. Poza tym, zostałam nominowana do Versatile Blogger, za co niezmiernie dziękuję. Na pytania odpowiem tutaj i nie będę nikogo nominować, bo już kiedyś to robiłam ;)

1. Nałogowo żuję gumy.

2. Kocham oglądać seriale.

3. Uwielbiam Iana Somerhaldera.

4. Nie lubię węży.

5. Kocham skakać na skakance xD

6. Chciałabym uciec do Londynu (LOL)

7. Chciałabym studiować prawo.

Za nominację dziękuję (oczywiście) Kath i Lydii.

A rozdział dedykuję Luie ;*