Rozdział 20

„Nowe życie”

Myśl, że zostawiła córkę, a teraz na powrót chciała wrócić do jej życia, nie dawała Mary spokoju. Bo jak miała jej wytłumaczyć, dlaczego ją porzuciła? Przecież sama do końca tego nie rozumiała. Była wtedy młoda, głupia. Chciała uciec jak najdalej od problemów, chciała być po stronie, która miała największe szanse w zbliżającej się wojnie. A wtedy wydawało jej się, że największe szanse ma armia Czarnego Pana. W końcu czarna magia była potężna. Uciekła, wybierając łatwiejszą opcję. Ale nie mogła wziąć ze sobą Lily. Co powiedziałby jej nowy plan, gdyby się dowiedział, że to dziecko zwykłego mugola? W końcu tak bardzo nienawidził mieszańców! A ona... Po prostu ją zostawiła, jak nic nie warty śmieć. Jakby się nią brzydziła. Wolała ułożyć sobie życie od nowa i zapomnieć o tej swojej małej „wpadce”.

Otarła łzę, która spływała po jej policzku. I prawie się jej udało. „Prawie” bo Dumbledore nie pozwolił jej tak łatwo zapomnieć. Przypominał, sprawiając, że czuła jeszcze większe wyrzuty sumienia. I w końcu postanowiła się poddać, bo po co walczyć z czymś, co i tak by zwyciężyło?

Nadal nie mogła sobie wybaczyć. Zostawiła dziecko, zabiła nawet mężczyznę, którego kochała, byleby przypodobać się swoim nowym „przyjaciołom”. Byleby uważali ją ze jedną z nich. Była złym człowiekiem, wiedziała to. Wiedziała również, że żaden czyn tego nie zmieni. Odwróciła się od ludzi, którzy byli dla niej jak rodzina. Zapomniała o nich, zabijała. A oni teraz znów ją przyjęli, starali się zapomnieć. Jednak ona wiedziała, że pamiętają. Widziała te ukradkowe spojrzenia rzucane w jej stronę, słyszała szepty, gdy przechodziła przez korytarz. Jakby nie było... Była zła. Była Śmierciożercą. I nic tego nie zmieni, bo gdy ktoś raz nim zostanie, pozostaje nim na zawsze. Czarny Pan nie zwalnia ludzi ze służby.

Pociągnęła nosem i zatrzasnęła wieko kufra. Chciałaby cofnąć czas, zacząć od nowa. Mieć czystą kartę. Ale nie potrafiła tego zrobić. Musiała odpowiedzieć za swoje przewinienia, musiała cierpieć, bo tylko ból pozwalał jej jeszcze nie zwariować. No i miała Nathana. Ale w takich chwilach nawet on nie potrafił jej pomóc. Radził sobie całkiem inaczej, lepiej. Jak gdyby nie miał Mrocznego Znaku. Śmiał się, żartował, wieczorami pił nawet Ognistą Whisky z innymi, grając w szachy czarodziejów. Jak mógł podchodzić do wszystkiego z taką beztroską?

- Mary?

Spojrzała w stronę drzwi. Stała w nich brązowowłosa kobieta i uśmiechała się do niej ciepło. Dorea Potter była jedyną osobą, z którą potrafiła porozmawiać. Kiedyś, lata temu były naprawdę dobrymi koleżankami, potrafiła jej zaufać. Odetchnęła głęboko i poklepała miejsce obok siebie na łóżku. Pani Potter zamknęła drzwi i zajęła wskazane miejsce, wpatrując się w Meredith.
- Co się dzieje?
Mary przełknęła głośno ślinę. Znów chciało się jej płakać. Przez tyle lat nie płakała, a teraz... Teraz łzy spływały po jej policzkach codziennie. Cierpiała w samotności, wtedy gdy nikt nie widział.
- Co ja mam jej powiedzieć, Doreo? Przecież ona mnie znienawidzi, nie będzie chciała znać - wychlipała. - Zaprzepaściłam jedyną szanse jaką miałam. Zniszczyłam wszystko. Naprawdę nie wiem, czego oczekiwałam. Moje życie nie będzie już nigdy takie samo. Dla innych już zawsze będę Śmierciożercą.
Dorea pokręciła głową i złapała brunetkę za rękę. Uśmiechnęła się lekko.
- Jesteś jej matką. Zawsze będziesz jej matką.
Meredith westchnęła cicho i wstała. Złapała za kufer. Musiała zmierzyć się ze swoim nowym życiem.

○○○

-Lily! Lily Evans!
Rudowłosa odwróciła się raptownie i spojrzała na dziewczynę, która szła w jej stronę. Była to zielonooka brunetka, o dość bladej cerze. Uśmiechała się, ukazując swoje równe, białe zęby. Zatrzymała się przed prefekt Gryffindoru i wyciągnęła rękę w jej stronę.
- Phoebe Finn, jestem Krukonką.
- Miło mi cię poznać. Mogę wiedzieć dlaczego za mną biegłaś?
- Och, tak, jasne. Jesteś wzywana do dyrektora. To chyba ważne, bo McGonagall nie wyglądała na szczęśliwą - wzruszyła ramionami. - Powodzenia!
Odwróciła się na pięcie i ruszyła przed siebie, dziwnie wymachując rękami. Zielonooka zmarszczyła brwi i ruszyła w stronę gabinetu Dumbledore'a. Co prawda, miała jeszcze eliksiry, ale wzywał ją dyrektor, więc to ją chyba usprawiedliwiało. Stanęła przed kamiennym gargulcem i wywróciła oczami. Przecież nie znała hasła! Rozejrzała się nerwowo, ale w zasięgu jej wzroku nie było nikogo. Przełknęła głośno ślinę i ponownie spojrzała na ukryte wejścia. Miała się stawić u dyrektora!
Czego od niej chciał? Nie zrobiła nic złego, a przynajmniej tak się jej wydawało. A może to Huncwoci chcieli w coś ją wrobić? Chociaż... Nie. Ostatnio trochę się uspokoili. Dokładne od rozmowy z Gabrielle. Westchnęła. No właśnie - Gabrielle. Stała się jakaś cicha, zamknęła się w sobie. Nie rozmawiałyśmy ze sobą tak często, jak wcześniej. A wszystko przez to, że panna Harrison uważała, że Clarisse dostrzegła w niej zło. Zło! Ubzdurała sobie coś i tyle. Nikt nie potrafił wybić jej tego z głowy.
- Panna Evans?
Otrząsnęła się z zamyślenia i przeniosła lekko zamglone spojrzenie na profesor McGonagall, która wpatrywała się w nią surowym spojrzeniem.
- Nie powinna być pani u dyrektora?
- Ja...ee... tak pani profesor. Ale ja nie znam hasła.
Spojrzała na nią surowo i Lily była pewna, że gdyby spojrzenie mogło zabijać - już od kilku sekund leżałaby martwa. Profesorka ominęła ją i rzuciła w stronę gargulca hasło. Lily zmarszczyła brwi, nigdy by nie pomyślała, że sekretów Albusa Dumbledore'a mogą strzec czekoladowe żaby! Wywróciła oczami i ruszyła za opiekunką jej domu, nie odzywając się. Minerwa i tak wyglądała na podenerwowaną, a ona nie chciała pogarszać jej humoru. Niczym cień weszła za starszą kobietą do gabinetu. Swój wzrok od razu wlepiła w dyrektora, który siedział przy biurku. Po dłuższej chwili spojrzał w końcu na przybyłą dziewczynę, a przez jego twarz przebiegł ledwie zauważalny uśmiech.
- Panna Evans. Proszę, usiądź.

Niepewnie usiadła na wskazanym miejscu, wciąż nie odrywając spojrzenia od starszego mężczyzny. Czuła, że to, co dziś tu usłyszy, wcale jej się nie spodoba. Ale czy miała jakiś wybór? Była w gabinecie, nie miała już szansy na ucieczkę. Nie mogła się odwrócić i wyjść, nie była taka. Wolała w spokoju wszystkiego wysłuchać, a potem... Potem zobaczyć, co ma z tym zrobić. Jednak dyrektor wcale nie spieszył się z wyjaśnieniami. Rudowłosa miała nawet wrażenie, że nie wie, jak zacząć rozmowę. Rozglądał się po pokoju, a potem wzrok spuścił na swoje ręce. Ręce! Co takiego miały w sobie jego ręce? Prychnęła cicho, mając nadzieję, że nikt jej nie usłyszy.

- Wiem, że się niecierpliwisz, Lily – mruknął w końcu Albus. - Jednak nie wiem, jak mam ci to powiedzieć. To jest dość... delikatna sprawa.

- Niech pan zacznie od początku.

Próbowała się uśmiechnąć, jednak wyszedł jej tylko grymas. Zagryzła wargę, a dyrektor w tym samym momencie zaczął mówić.

Była adoptowana, no ale przecież to już wiedziała! Nie mogła się z tym przez pewien czas pogodzić, ale potem przyjęła tą wiadomość. Cóż, była kim była i nikt nie mógł tego zmienić. Nadal pozostawała dawną Lily Evans, prawda? Słuchała więc w spokoju, starając się nie przerywać, jednak gdy dyrektor oświadczył jej, że zna jej matkę i, co jeszcze dziwniejsze, ona przybywa dziś do zamku, zamarłą. Przyjeżdża do jej szkoły. Do jej domu. Zaczerpnęła powietrza i wpatrywała się w dyrektora z lekką dezorientacją.

- Jednak Lily... Musisz wiedzieć coś jeszcze – wyszeptał.

Zmarszczyła brwi. Co musiała jeszcze wiedzieć? Dziś miała po raz pierwszy zobaczyć swoją matkę. Dziś miała się dowiedzieć, dlaczego ją zostawiła. Czy potrzebowała czegoś więcej? Pokręciła głową, chcąc odgonić niechciane myśli.

- Ona... Meredith nie jest taka, jak sobie wyobrażasz. Robiła w życiu różne rzeczy, niekoniecznie dobre.

○○○

Przebiegła przez Pokój Wspólny i wpadła do dormitorium. Dorcas rzuciła jej zdziwione spojrzenie, jednak nie zwracała na to uwagi. Od razu ruszyła w stronę łazienki. Trzasnęła drzwiami i oparła się o umywalkę.
Chciałaby, żeby ktoś wyczyścił jej pamięć. Chciałaby zapomnieć o dzisiejszym dniu. Po co jej to wszystko było? Po co jej to mówili? Otarła wierzchem dłoni łzy, które spływały po jej twarzy.
To nic nie zmieniło. Nadal nie miała matki. Nie chciała jej mieć. Zostawiła ją. I to dla kogo! Wybrała Voldemorta, a teraz, po szesnastu latach obudziła się w niej matczyna troska?
- Lily?
Odetchnęła głęboko i spojrzała na drzwi. Wiedziała, że przyjaciele ją wesprą, ale jak miała im to powiedzieć?
- Nic mi nie jest, zaraz wyjdę!
Kłamała. Sama sobie dziwiła się, że przeszło jej to tak łatwo przez gardło. Ale czy to teraz miało jakiekolwiek znaczenie? Za kilka godzin próg tego zamku miała przekroczyć Meredith Flow. Jej biologiczna matka.
Opłukała twarz zimną wodą i spojrzała na swoje odbicie. Rude włosy, zielone, opuchnięte oczy, zadarty nos, blada cera i kilka piegów. Tak. Była Lily Evans. I nic, ani nikt nie mógł tego zmienić. W końcu była Gryfonką z krwi i kości.
Uchyliła drzwi i rozejrzała się po pomieszczeniu. Gabrielle siedziała po turecku na podłodze, a Dorcas stała przy oknie. Odchrząknęła lekko i obydwie natychmiast na nią spojrzały.
- Co się dzieje, Lily?
- Nic - mruknęła. - Właśnie się dowiedziałam, że moja matka przybywa dziś do Hogwartu.

○○○

Hogwart. Przez większość czarodziei zwany najbezpieczniejszym miejscem w ich świecie.
Hogwart. Jej dawny dom. Tutaj odnalazła szczęście. Odnalazła przyjaciół.
Hogwart. Miejsce, gdzie miała zacząć wszystko od nowa.
Ścisnęła mocniej rękę Nathana. To on dodawał jej odwagi, nie pozwalał się poddać. Odetchnęła głęboko i przekroczyła bramę, która prowadziła do zamku. Pora zmierzyć się z własnym życiem.

◄►

To jest jeden z tych rozdziałów, które naprawdę podobają mi się najmniej. Napisanie tych zaledwie trzech stron zajęło mi strasznie dużo czasu. Nie umiałam nic ubrać w słowa i wyszło co wyszło. Ale wydaje mi się, że moje siły wróciły i jeśli tylko mi się uda, kolejny rozdział pojawi się bardzo szybko.