Rozdział 18

   „Trudna rozmowa”

Szybko omijała uczniów, którzy wychodzili z Wielkiej Sali. Trening zaczynał się za piętnaście minut, a ona nie chciała się spóźnić. Nie wiedziała, dlaczego się tam wybiera. Po prostu wstała z takim zamiarem i postanowiła, że pójdzie na boisko. Szybko wbiegła na samą górę trybun i usiadła na wolnej ławce. Potarła ręce, które trochę jej zmarzły. Rozejrzała się i stwierdziła, że jak na zwykły trening, pojawiło się tam niesamowicie dużo osób. Większość z nich była oczywiście z Gryffindoru, ale przyszły również osoby z innych domów. Wszyscy rzucali jej ukradkowe spojrzenia, więc szybko odwróciła wzrok i spojrzała na trzy pętle. Wywróciła oczami. No tak. W końcu jej pojawienie się na treningu musiało wywołać zdziwienie.

Po chwili na boisko weszła drużyna Jamesa i wszyscy wystartowali. Co prawda, nie znała się zbyt dobrze na Quidditchu, ale uważała, że idzie im całkiem nieźle i w tym roku również powinni zdobyć Puchar. Zamknęła oczy, gdy Syriusz po raz dziesiąty przerzucił kafel przez obręcz, a Gabrielle nadal nie złapała znicza. To robiło się nudne. Na meczu przynajmniej cały stadion buzował różnymi emocjami, a tutaj... Wszystko było takie rutynowe. Nie mogli wygrać, nie mogli przegrać. Więc po co robić treningi? Po chwili usłyszała głośny śmiech Jamesa i zmusiła się do spojrzenia na boisko. Blondynka trzymała w prawej ręce zloty znicz, który za wszelką cenę chciał się uwolnić. Z wysoko uniesioną ręką wylądowała na ziemi i z uśmiechem spojrzała na Pottera, który lekko skinął głową i ruszył w stronę szatni.

Lily włożyła ręce do kieszeni płaszcza i powoli zaczęła schodzić po schodach. Chciała złapać Syriusza. Dawno z nim nie rozmawiała, a chciała dowiedzieć się, co z nim. Wiedziała, że jego kłótnia z Remusem nie podobała mu się. A tym bardziej, że kłócili się o Gabrielle. Black mógł mówić co chciał, ale ona wiedziała, że w jakiś pokręcony sposób zależy mu na dziewczynie. Przyspieszyła kroku, gdy zauważyła chłopaka, który z miotłą na ramieniu zmierzał w stronę zamku.

- Syriusz!

Chłopak niechętnie się odwrócił, jednak po chwili na jego twarzy zagościł lekki uśmiech. Zatrzymał się i czekał cierpliwie, aż Lily do niego dojdzie.

- Co jest, Evans?

- Nic, a co ma być? Nie można już po prostu porozmawiać z przyjacielem?

Wzruszył ramionami, ale nic nie powiedział. Szli wolno w ciszy. Żadne z nich nie wiedziało, jak ma zacząć rozmowę. Lily w duchu przyznała, że czuje się jak idiotka. W końcu to ona chciała z nim porozmawiać, ale gdy stanęła z nim twarzą w twarz, nie wiedziała, od czego zacząć.

- Z kim spotyka się Gabrielle?

Rudowłosa zatrzymała się raptownie i po chwili chłopak zrobił to samo. Zmierzyła go podejrzliwym spojrzeniem. O czym on do diaska mówił? Gabrielle? Jej przyjaciółka miała się z kimś spotykać? Zmarszczyła czoło.

- Spotyka? - spytała powoli. - Nic nie wiem o żadnym chłopaku. Z tego co wiem, Gabrielle nie spotyka się z nikim od ponad dwóch miesięcy.

Nadal stała w miejscu, zastanawiając się nad pytaniem Syriusza. Czyżby o czymś nie wiedziała? Przecież mówiły sobie o wszystkim. Przecież Gabrielle była zakochana w Blacku!

- Podobno się zakochała.

- Zakochała... - odetchnęła. - No zakochała się. Ale nie spotyka się z tą osobą.

- A więc wiesz, kim jest ta osoba?

- Wiem – Lily skinęła głową. - Ale wydaje mi się, że jeśli Gabrielle ci o tym nie powiedziała, to ja też nie powinnam.

Chłopak zacisnął pięści i odwrócił się na pięcie, jednak nie ruszył się z miejsca. Spojrzenie utkwił w jednym punkcie. Patrzył na most, który stał nad jeziorem. Spacerowała po nim dwójka nastolatków, co chwilę wybuchając głośno śmiechem. Chłopak wrzucał od jeziora kawałki tostów, które wyniósł z Wielkiej Sali. Black zamknął oczy i wciągnął głęboko powietrze, starając się zapanować nad gniewem, który rozsadzał go od środka. Powoli odwrócił się w stronę rudowłosej dziewczyny i spojrzał na nią dziwnie.

- To on, prawda? - wyszeptał.

Lily spojrzała na swoją przyjaciółkę, która rozmawiała z Remusem i zagryzła wargę. No to się dziewczyna wpakowała. A przecież mówiła Gabrielle, że powinna się opanować i po prostu traktować Syriusza, jak dawniej! A teraz nie dość, że się do siebie nie odzywali, to Black pokłócił się z własnym przyjacielem, którego podejrzewał o bycie chłopakiem panny Harrison. Westchnęła i spojrzała na bruneta, który wpatrywał się w nią z wyczekiwaniem.

- Nie – odparła zwięźle. - Poza tym, już ci mówiłam, że skoro Gabrielle ci nic nie powiedziała, to ja też tego nie zrobię. Naprawdę bardzo mi przykro, Syriuszu. Ja wiem...

- Guzik wiesz! - Warknął. - Cały problem polega na tym, że wy „wiecie”. A prawda jest taka, że nic nie wiecie! Zresztą... nie mam potrzeby się przed tobą tłumaczyć.

Machnął lekceważąco ręką i bez słowa ruszył w stronę zamku. Lily przez chwilę patrzyła za nim smutnym wzrokiem. Było jej go żal. Nie wiedział, co się wokół niego działo. Nie zdawał sobie z niczego sprawy, a ona czuła się podle, że w jakimś sensie go okłamała. Zamknęła oczy i przełknęła głośno ślinę. Musiała porozmawiać z Gabrielle. Blondynka musiała znaleźć jakieś inne rozwiązanie tej sprawy. Nie mogła tak dalej postępować i czy tego chciała, czy nie – Lily miała zamiar ją zmusić do tego, by porozmawiała z Syriuszem. Powoli zaczynała mieć wrażenie, że jej przyjaciółka zachowuje się jak totalna egoistka.

○○○

Blondwłosa Gryfonka wyszła z biblioteki. Skrzywiła się lekko. Te książki naprawdę były ciężkie, a ona musiała to wszystko dźwigać. Bo przecież, jeśli nie napisałaby tego wypracowania dla McGonagall, opiekunka Domu Lwa zabiłaby ją. I tak miała kiepskie oceny z jej przedmiotu. Do tej pory się dziwiła, że kobieta jeszcze z nią wytrzymywała. Ale co mogła poradzić na to, że od jakiegoś czasu po prostu nie radziła sobie z Transmutacją? Kiedyś szło jej bardzo dobrze, a teraz... teraz ledwie potrafiła zmienić kielich w zwykłe pióro! Westchnęła głęboko i skręciła w korytarz, który prowadził do tajemnego przejścia, które kiedyś łaskawie pokazali jej Huncwoci.

W myślach nuciła piosenkę, którą kiedyś usłyszała w radiu, gdy była u Lily. Nieświadomie poruszała głową. Zatrzymała się przy pomniku małego gargulca i już miała pogładzić go po głowie, gdy zza zakrętu wyszła osoba, której najmniej się tutaj spodziewała. Zacisnęła pięści i szybko zabrała rękę. O tajemnych przejściach w Hogwarcie wiedział mało kto, więc nie mogła teraz z niego skorzystać. Oparła się o ścianę, mając nadzieję, że dziewczyna zaraz sobie pójdzie. Jednak Clarisse miała całkiem inne plany. Zatrzymała się kilka kroków przed nią i założyła ręce na piersi. Zmierzyła blondynkę uważnym spojrzeniem, trochę dłużej zatrzymując je na jej zaciśniętych pięściach. Uśmiechnęła się pod nosem, jednak nie wykonała żadnego ruchu. Stała prosto z wysoko uniesioną głową.

Gabrielle głęboko wciągnęła powietrze, starając się opanować swoje emocje. Gdy tylko ją widziała, zaczynał się w niej gotować gniew. Nie lubiła jej odkąd pamiętała. A dokładniej od ich spotkania w ekspresie, sześć lat temu, gdy obydwie jechały na pierwszy rok do zamku. Wtedy Ślizgonka jasno dała jej do zrozumienia, co sądzi o ludziach, którzy zadają się z czarodziejami nieczystej krwi. A taką osobą była właśnie Gabrielle. Nigdy nie zwracała uwagi na status. Przyjaźniła się z kim chciała, a Lestrange nie potrafiła tego zrozumieć. Wtedy zaczęła się między nimi wojna, której żadna nie miała zamiaru przerwać. Potem było tylko gorzej. Walka między domami stała się bardziej zacięta, gdy rok temu Snape nazwał Lily szlamą.

Clarisse zrobiła niepewny krok w jej stronę. Blondynka wywróciła oczami i pozostała na swoim miejscu. Jeśli teraz jej czegoś nie zrobi, odniesie sukces. Starając się utrzymać na twarzy maskę obojętności zaczęła liczyć w myślach, jednak, gdy dziewczyna stanęła niebezpiecznie blisko niej – nie wytrzymała. Zacisnęła zęby i mrużąc oczy, spojrzała na dziewczynę.

- Czego chcesz, Lestrange? - Wysyczała.

Ślizgonka nie odpowiedziała jej, tylko nadal lustrowała ją uważnym spojrzeniem. W końcu westchnęła przeciągle i uśmiechnęła się.

- Zastanawiałaś się kiedyś nad tym ile mogłabyś zyskać, dołączając do Czarnego Pana?

Gryfonka zamarła i otworzyła lekko usta. Po chwili pokręciła lekko głową i spojrzała na Clarisse, jak na wariatkę. Przez chwilę się nie odzywała, trawiąc w myślach to, co dziewczyna jej powiedziała.

- O czym ty mówisz?

- Merlinie... mówię o tym, że w kręgach – ściszyła głos – Śmierciożerców mogłabyś wiele zyskać.

- Czyś ty kompletnie zwariowała?! - Gabrielle odsunęła się od ściany, byłe jak najdalej od dziewczyny. - Coś ci na mózg padło? Czy to może od tych zaklęć, których cię uczą ci, przy których mogłabyś wiele zyskać?

W duchu już zastanawiała się nad tym, co zrobić dziewczynie. Jak w ogóle mogła zaproponować jej coś takiego? Zwariowała, albo ktoś porządnie ją gruchnął w ten głupi łeb. Zawsze wiedziała, że Clarisse nie ma po kolei w głowie, ale żeby wyskakiwała jej z czymś takim? Wzięła głęboki wdech i starała się opanować. Jeszcze jedna taka propozycja, a wyjdzie z siebie. Mimowolnie zaciskała pięści, by po chwili rozprostować palce i znów je zacisnąć. Długie paznokcie wbijały jej się w skórę, pozostawiając na niej ślady, jednak dziewczyna nie zwracała na to uwagi.

- Jesteś dobrą czarownicą, Harrison. Zawsze to wiedziałam. Po prostu wybrałaś złe towarzystwo.

I znów obraziła jej przyjaciół. Tego powoli było za dużo. Wiedziała, że jeśli teraz nie odejdzie, stanie się coś złego. A przecież nie mogła jej zabić. Chociaż tak bardzo tego chciała. Patrzeć na jej ból. Zaklęła. Myślała zupełnie tak, jak Śmierciożercy. Odetchnęła głęboko, podejmując decyzję.

- Na pewno lepsze od twojego – warknęła i odwróciła się na pięcie. - A swojemu panu przekaż, że może mnie ugryźć. Tak nisko jeszcze nie upadłam, żeby wstąpić w jego szeregi, Lestrange.

Odeszła, pozostawiając dziewczynę samą sobie. Ten dzień chyba nie mógł być gorszy. Zaklęła w myślach. Jej problemy, przy tym, były teoretycznie niczym. Wparowała do Pokoju Wspólnego, potrącając przy tym pierwszoklasistę, którzy przewrócił się i wypuścił z rąk szachy czarodziejów. Dziewczyna ominęła go bez słowa i ruszyła prosto do swojego dormitorium. Chęć na naukę wyparowała z niej równie szybko, jak się pojawiła. Rzuciła się na łóżko i leżała na nim bez ruchu. Nawet, gdy któraś z dziewczyn weszła do dormitorium, udawała, że śpi. Nie chciała na razie z nikim rozmawiać.

Po kilku minutach usiadła na łóżku i wzięła do ręki różdżkę. Rzuciła na pomieszczenie zaklęcie wyciszające i zaczęła krzyczeć. Gdy w końcu zabrakło jej głosu, odwróciła się i zaczęła pięściami walić w poduszkę. Ostatnimi czasy wszystko w jej życiu się waliło. Najpierw przyjaźń z Syriuszem. Teraz nawet w jakimś stopniu się od Lily oddaliła. Nie tak miało być. Nie tak wyobrażała sobie przedostatni rok w tej szkole. Przełknęła głośno ślinę, starając się powstrzymać łzy, które cisnęły się jej do oczu. Co takiego dostrzegła w niej Clarisse? Co zmusiło ją do tego, by przedstawić jej taką propozycję? Zaczęła szybciej oddychać. Nie była zła. I nigdy nie będzie.

Gdy drzwi ponownie się otworzyły, zerwała się szybko na równe nogi i zniknęła w łazience.

○○○

Lily opadła na fotel z cichym westchnieniem. Przymknęła oczy i wzięła głęboki oddech. Miała dość tego dnia. Rozmowa z Syriuszem całkowicie ją dobiła i wciąż w głowie miała wizję jego smutnej twarzy. Na dodatek, właśnie dziś nie mogła nigdzie znaleźć swojej blondwłosej przyjaciółki. Zastała ją tylko w dormitorium, ale dziewczyna spała, więc rudowłosa postanowiła jej nie budzić. Wszystko było nie tak, jak być powinno. Dlaczego ludzie po prostu nie mogli znać swoich potrzeb? Zaklęła w myślach.

Otworzyła oczy w tej samej chwili, gdy obok fotela na którym siedziała, przechodził Syriusz. Chłopak nie zaszczycił jej nawet spojrzeniem i już po chwili zniknął na schodach prowadzących do jego dormitorium. Więc teraz to wszystko miało tak wyglądać? Syriusz będzie obrażony, Gabrielle nie będzie spędzała z nią tyle czasu, za wszelką cenę unikając towarzystwa Blacka. Czy to wszystko miało się skończyć w właśnie taki sposób?

Uśmiechnęła się lekko, gdy na sofie usiadł Remus. On jeden wiedział o wszystkim i tylko z nim jednym mogła porozmawiać. Odetchnęła głęboko. Chłopak był przybity. Wpatrywał się w stolik, który stał przed nim i nie zwracał uwagi na nic innego. Powoli wstała i usiadła obok Lunatyka, który nie zwrócił na nią uwagi. Szturchnęła go lekko i dopiero po chwili, blondyn przeniósł na nią wzrok.

- To się musi skończyć, Remusie – westchnęła. - Ta sytuacja powoli prowadzi do totalnej katastrofy. Wiesz o tym.

- Ale co ja mogę zrobić? Gabrielle jest uparta, strasznie uparta. Wszystkie moje argumenty odbijają się od niej, jak od ściany. - Pokręcił głową i schował twarz w dłoniach.

- Jeśli tak dalej pójdzie, to wszystko nad czym tak ciężko pracowaliście... pracowaliśmy, pójdzie w zapomnienie. To moja przyjaciółka, ale czasami myślę, że jest egoistką. Nie myśli o konsekwencjach, tylko o tym, co ona będzie czuła. A my? Przecież my też mamy uczucia. Niesamowicie głupio się czuję, gdy Syriusz pyta o coś, o czym ja nie mogę powiedzieć mu wszystkiego.

- Wiem, Lily, wiem.

- To się musi skończyć – oświadczyła rudowłosa. - Jeśli dalej będzie tak, jak jest teraz, to nie będzie już o co walczyć. Syriusz... - zagryzła wargę – on myśli, że Gabrielle zakochała się w tobie, Remusie.

- Dał mi to jasno do zrozumienia dzisiaj po lunchu. A potem stwierdził, że skoro taki ze mnie przyjaciel, to on już nie chce...

- Mówił to w gniewie. To Syriusz, on jest porywczy.

Zagryzła wargę i zacisnęła pięści. Miała gdzieś, że Gabrielle się na nią obrazi. Postanowiła, że z nią porozmawia i wybije jej z głowy ten głupi pomysł. Tak nie mogło być dalej. Blondynka będzie musiała poradzić sobie ze swoimi uczuciami, a Lily jej w tym pomoże. Syriusz był, jaki był, ale na pewno też coś czuł. Prychnęła.

Pożegnała się z Remusem i ruszyła w stronę dormitorium. Jeśli będzie trzeba, ściągnie Harrison z łóżka siłą. Musiały porozmawiać i to poważnie. Rudowłosa nie sądziła, że to będzie miła rozmowa. Wręcz przeciwnie. Była pewna, że początkowa rozmowa w końcu przerodzi się w kłótnie. Takie już były. Nie potrafiły pogodzić się z czymś, co było oczywiste. Dopiero potem docierało do nich, że zrobiły coś źle. Były w pewnym sensie takie same. Jednak tym razem, to Lily wykazała się trzeźwym myśleniem. Nie mogła pozwolić, by to wszystko zostało zniszczone.

Wzięła głęboki oddech i przekroczyła próg pokoju. Rozejrzała się i ujrzała swoją przyjaciółkę, która z podwiniętymi nogami siedziała na parapecie w rękach trzymając kubek z gorącą herbatą. Najciszej, jak potrafiła zamknęła drzwi i przez chwilę po prostu wpatrywała się w Gabrielle, nie wiedząc co ma powiedzieć. W końcu odetchnęła głęboko i ruszyła w jej stronę. Stanęła przed nią tym samym zmuszając dziewczynę, by spojrzała na Lily. Niebieskooka niechętnie odwróciła wzrok od okna i spojrzała na rudowłosą panią prefekt. Odłożyła kubek i spuściła nogi, siadając prosto. Wbiła spojrzenie w swoją przyjaciółkę.

Wiedziała, że chciała z nią poważnie porozmawiać. Miała dziwny wyraz twarzy i wpatrywała się w nią jakoś podejrzanie. Gdzieś w niej tkwił wielki gniew, który nadal starała się powstrzymać. Gabrielle zaczerpnęła głęboko powietrza i zeskoczyła z okna.

- Mów Lily – mruknęła wymijając ją. - Wyrzuć to z siebie.

Z jednej strony bała się tego, co może powiedzieć jej zielonooka, ale z drugiej... Chciała to usłyszeć. Chciała by w końcu ktoś jej to powiedział.

- W takim razie siadaj i słuchaj – powiedziała Lily sucho.

Nie chciała jej tego mówić, ale jako jej przyjaciółka, czuła się do tego zobowiązana. Bo jeśli nie ona, to kto miał jej to wszystko wygarnąć? Kto miał jej uświadomić, że powinna w końcu zacząć myśleć, zanim podejmie jakąkolwiek decyzję? Oczywiście, rudowłosa pragnęła szczęścia Gabrielle. Nie chciała, by dziewczyna cierpiała, ale ukrywając się wcale sobie nie pomagała. Zaczerpnęła głęboko powietrza. Nie miała pojęcia, jak do tego wszystkiego się zabrać.

- Zachowujesz się, jak rozkapryszone dziecko. Chociaż nie, zachowujesz się gorzej! To wszystko... To ukrywanie tego wszystkiego, jaki to ma cel, Gabrielle? Syriusz jest, jaki jest, ale nie możesz go tak traktować! Przez to co robisz... On myśli, że zakochałaś się w Remusie! Merlinie! Nie widzisz tego, że wszystko się sypie? Porozmawiaj z nim normalnie, niech będzie, jak dawniej. Teraz cierpią wszyscy. Cierpią, bo... - wciągnęła głęboko powietrze. - Bo zachowujesz się, jak egoistka, Gabrielle – wyszeptała i odwróciła wzrok.

Otworzyła lekko usta, gdy napotkała spojrzenie Dorcas. Nie słyszała, kiedy dziewczyna weszła do pokoju. Brunetka stała oparta o ścianę i patrzyła to na Lily, to na Gabrielle. W końcu pokiwała lekko głową i usiadła na swoim łóżku, nie spuszczając wzroku z blondynki, która stała bez ruchu i wpatrywała się w jakiś punkt przed sobą.

- Tak o mnie myślicie?

Zielonooka zacisnęła mocno powieki.

- Taka jest prawda – warknęła Lily. - Nie chcę się kłócić, po prostu pomyślałam, że powinnaś znać moje zdanie. Naprawdę tego nie widzisz? Oddalamy się od siebie. Ty spędzasz więcej czasu z Remusem, albo wolisz po prostu być sama. A ja... ja codziennie rozmawiam z Syriuszem, wiedząc, że nie mogę mu powiedzieć prawdy. Bo ci obiecałam. Wiem, że to trudne. Ale przynajmniej... zanim podejmiesz jakąkolwiek decyzję, upewnij się w swoich uczuciach. A kiedy będziesz wiedziała, to zrobisz to, co będziesz uważała za słuszne.

Lily odwróciła się na pięcie i wymaszerowała z dormitorium z wysoko uniesioną głową. Gabrielle odetchnęła głęboko, czując, że w jej oczach zbierają się niechciane łzy. Opadła na łóżko i wpatrywała się w sufit.

Nie tak miało być. 

◄►

Nie wiem czy wszystko jest w nim jasne. Jeśli nie, to pytajcie. 

Wiem, że krótki, ale nie wiedziałam co z w nim napisać. Najważniejszą informacje zawarłam. Bez niej nie napisałabym innych rozdziałów. Tas informacja popchnęła mnie do tego, co napisać w rozdziale dziewiętnastym i jak to wszystko rozegrać. Wydaje mi się, że teraz pójdzie już z górki.