Rozdział 16

   „Rozmawiamy o Blacku”

   Odetchnęła głęboko i zarzuciła na głowę kaptur czarnej bluzy. Otarła łzy, które znów spływały jej po policzkach. Musiała być teraz silna. Musiała. Po cichu wyszła z dormitorium tak, by nie obudzić swoich współlokatorek, które nadal spały. Przeszła przez pusty Pokój Wspólny i wyszła na cichy korytarz. Pokręciła głową i równym krokiem ruszyła do gabinetu dyrektora. Już nie płakała. W pewnym momencie zabrakło jej łez. Teraz ogarnęła ją wściekłość. Była zła na wszystko. Nawet na samą siebie.

   Wypowiedziała hasło i kamienny gargulec odsunął się, ukazując przed nią schody, które prowadziły do gabinetu Dumbledore'a. Wciągnęła głęboko powietrze. Nie mogła się teraz poddać. Teraz liczyło się tylko to. Zapukała i bez zaproszenia weszła do środka. 

   Przez chwilę stała zaskoczona, jednak opanowała się w miarę szybko. Rzuciła krótkie spojrzenie opiekunce jej domu, która stała w rogu pokoju. Po chwili przeniosła wzrok na mężczyznę, który stał przy biurku i przypatrywał się jej z zainteresowaniem. O tak, doskonale znała Alastora Moody'ego z odpowiadań rodziców. Zrzuciła kaptur i przeniosła spojrzenie na dyrektora.

   - Dorcas, czy mogę ci w czymś pomóc?

   - Oczywiście, że pan może. Wydaje mi się, że tylko pan może mi pomóc.

   Zdziwiła się, że powiedziała to tak pewnie. Głos się jej nie załamał i cały czas utrzymywała kontakt wzrokowy. W tym momencie nie obchodziło ją to, że profesor wpatruje się w nią, jakby chcąc odczytać jej myśli.

   - W takim razie słucham. Może usiądziesz?

   - Chcę wstąpić do Zakonu Feniksa, profesorze.

   Dumbledore uśmiechnął się lekko, jakby od dawna wiedział, że właśnie to chce mu powiedzieć. Podrapał się po brodzie i wstał. Zaczął przechadzać się od jednej ściany do drugiej, nie zwracając uwagi na to, że w pokoju znajdowały się inne osoby. Wydawał się o nich zapomnieć, gorączkowo nad czymś myśląc.

   Dorcas wyłamywała sobie palce. Jeśli jej odmówi to i tak będzie walczyć. Tego jej nie zabroni. Za miesiąc będzie pełnoletnia, co oznacza, że będzie decydować za siebie. Wtedy nie będą mogli jej niczego zabronić. Zrobi co zechce.

   - To nonsens, Albusie! Ona jest niepełnoletnia!

   - Za miesiąc mam urodziny! - Dorcas spojrzała na swoją opiekunkę ze złością. - Co to za różnica?!

   - Nie masz siedemnastu lat, Dorcas!

   - Ale mam większy zapał do walki, niż starsi ode mnie! To ja będę walczyła o lepsze czasy dla przyszłych pokoleń! To my zadecydujemy o tym, czy one nadejdą! Nie będę stała bezczynnie i patrzyła, jak umierają następni! Ja już straciłam rodziców! Rodzice Gabrielle też umarli! Kto jeszcze ma zginąć, żebyście w końcu zrozumieli, że czas dopuścić do głosu innych!? Mam prawo walczyć o to, w co wierzę!

   - Dorcas... - dyrektor Hogwartu spojrzał na nią łagodnie.

   - Nie! Jeśli nie będę walczyła dla Zakonu, z Zakonem... Będę walczyła sama. Czy tego chcecie, czy nie.

   Stanęła prosto. Dumna i władcza. Odpowiedź nie miała znaczenia. Będzie walczyła tak, czy siak. Nawet jeśli przez to miałaby nie skończyć szkoły. Pff! Komu w tych czasach będzie potrzebna wiedza na temat wojen goblinów?! Czy Śmierciożercy będą pytać, kiedy było jedno z większych powstań goblinów? No tak, przecież ta wiedza może zadecydować o naszym życiu. Dobra odpowiedź, punkt dla nas! Prychnęła. Obrona przed czarną magią, to była nauka. Dzięki niej mogli się jako tako przygotować, jednak nawet ten przedmiot wydawał się teraz zbędny. Nie uczyli ich, czego mają się spodziewać poza Hogwartem. Nie przygotowywali ich na sytuację, gdy będą musieli stanąć oko w oko ze śmiercią.

   Ale ona wiedziała, jak to jest. Widziała przerażenie na twarzy matki, gdy w domu pojawiali się aurorzy, widziała ulgę, gdy mówili, że wszystko jest w porządku. Widziała ten niepokój, gdy się z nią żegnali na dworcu, albo gdy wychodzili gdzieś z domu. Oni wiedzieli, że mogą już nie wrócić. Wiedzieli, że każdego dnia mogą spodziewać się najgorszego. I nieświadomie przygotowywali Dorcas do walki. Nieświadomie przekazywali jej wszystko to, co powinna wiedzieć.

   I wiedziała. Była pewna swojej decyzji. Chciała zajrzeć śmierci w oczy. Choćby to była ostatnia rzecz, jaką miałaby zrobić, chciała walczyć o lepszy świat. Bo jeśli to ich pokolenie miało przynieść nadzieję, niech tak będzie. Będzie walczyć, a gdy przyjdzie jej zginąć... zginie jako bohaterka. Kobieta, która walczyła.

   - Dorcas, to poważna decyzja. Gdyby twoi rodzice...

   - Oni nie żyją, dyrektorze. Ja wiem, co by powiedzieli. Kazaliby mi czekać do urodzin. Ale ja nie chcę czekać! Nie ma na to czasu. On z każdą minutą ma więcej zwolenników. Pan myśli, że ja nie wiem? Zakon traci nadzieję, prawda? Co chwilę piszą o nowych śmierciach. Wszyscy tracą nadzieję, ludzie się boją o swoje bezpieczeństwo. Każdy się boi, że zaśnie, ale już nie wstanie. Nikt nie może spać spokojnie. Pora zacząć działać.

   - Jesteś podobna do matki, Dorcas.

   Dziewczyna spojrzała na Moody'ego, który do tej pory się nie odzywał.

   - Tak samo wyszczekana, nieogarnięta, ale przede wszystkim odważna. Wydaje mi się, że będziesz dla Zakonu bardzo cenna.

   Dyrektor pokręcił głową.

   - Witaj w Zakonie, Dorcas Meadowes.

○○○

   Lily weszła do Wielkiej Sali razem z Syriuszem, który przyczepił się do niej na schodach. Co prawda, większość uczniów już dawno przyzwyczaiła się do tego, że rudowłosa pani prefekt, koleguje, a nawet przyjaźni się, ze starszym Blackiem, jednak mimo wszystko ich pojawienie się wywołało lekki szmer. Dziewczyna wywróciła oczami, gdy chłopak nagle objął ją ramieniem i poprowadził w stronę ich stołu. Naprawdę, czasami zastanawiała się, kto jest bardziej dziecinny: Syriusz, czy James? Do tej pory pozostawało to dla niej zagadką.

   Usiadła obok Dorcas, która w spokoju jadła śniadanie i obrzucała wszystkich ponurym spojrzeniem. Wczoraj do bardzo późna siedziała razem z Gabrielle na łóżku brunetki, starając się ją jakoś pocieszyć. Sama nie wiedziała, na co liczyły. Dziewczyna cały czas płakała i powtarzała, że to tylko sen, że oni żyją i są bezpieczni w domu. W końcu, gdy wycieńczona opadła na łóżko i usnęła, Lily odetchnęła. Naprawdę nie wiedziała, co mogła w takiej sytuacji dla niej zrobić. Ona nie straciła rodziców, po prostu... Nie, ona nie była w takiej sytuacji. Nawet jej blond włosa przyjaciółka nie bardzo wiedziała, co powiedzieć pannie Meadowes, choć jej rodzice również nie żyli. Czuły się wtedy takie bezradne.

   Posmarowała tosta dżemem i zajrzała Syriuszowi przez ramię do gazety, którą czytał.

   - Nic nowego – mruknął.

   - O, jasne. Bo przecież morderstwa są teraz na poziomie dziennym, co nie? - prychnęła.                       

   - Serio, za niedługo będziemy się o tym uczyć na historii magii.

   - Przynajmniej nie byłoby tak nudno, jak teraz – chłopak wzruszył ramionami i napił się soku.

   - To mnie trochę przeraża, wiesz? Wyjdę ze szkoły i wejdę prosto w paszczę smoka. Teraz Hogwart wydaje się najlepszym rozwiązaniem.

   - Nawet Hogwart nie może się bronić wiecznie. W końcu będą chcieli go zdobyć.

   - No, ale mamy Dumbledore'a, nie? - Dziewczyna spojrzała pobłażliwe na Petera, który wtrącił się do rozmowy.

   Pokręciła głową i znów zajęła się jedzeniem. Tak, mieli dyrektora, ale czy on będzie mógł ich ochraniać wiecznie? W końcu będą musieli zadbać o siebie sami.

   - Lily?

   Dziewczyna zerknęła na Dorcas i uśmiechnęła się lekko. Brunetka nadal miała lekko zaczerwienione oczy, co oznaczało, że całkiem niedawno płakała. Mimo to uśmiechała się do zielonookiej.

   - Możemy porozmawiać? Same, w jakiejś klasie?

   - Och, jasne, że tak.

   Ruda wstała i to samo uczyniła Dorcas. Wyszły z Wielkiej Sali i ruszyły na pierwsze piętro, gdzie znajdowała się sala od zaklęć, która o tej godzinie powinna stać pusta. Lily weszła do niej jako pierwsza i usiadła na ławce. W spokoju obserwowała przyjaciółkę, która nerwowo wyginała palce. Co chwilę rzucała jej niepewne spojrzenia.

   - No dobra, co zrobiłaś, że się tak denerwujesz?

   - Nic! - Dorcas pokręciła głową. - Chodzi o to... No bo widzisz... Nie wiem jak ci to powiedzieć!

   - Najlepiej zacznij od początku i usiądź.

   - Jasne, od początku. Byłam dziś u dyrektora – zamilkła, a Lily wywróciła oczami.

   - Kontynuuj.

   - No więc byłam u dyrektora, bo... Bo chciałam dołączyć do Zakonu Feniksa. Nie przerywaj mi! - Krzyknęła, widząc, że Lily już otwiera usta. - Po tym, jak dowiedziałam się, że moi rodzice nie żyją, ja zaczęłam układać sobie to wszystko w głowie. Niedługo będę miała siedemnaście lat. Wrócę do domu i prawda jest taka, że będę tam sama. A Zakon... Zakon to dobre rozwiązanie. Będę mogła walczyć, mając przy sobie innych, będę mogła walczyć o lepszą przyszłość, rozumiesz? Ja wiem, że to jest niebezpieczne. Ale ja nie mam teraz nikogo, Lily! Już od dawna wiedziałam, że chcę zostać aurorem. Bo czy inna praca w tych czasach się przyda? Uzdrowiciele, aurorzy... To oni są teraz cenni. No bo co może zrobić osoba, która pracuje w księgarni? Zakon będzie wstępem do tego, co tak naprawdę chcę robić. Chcę walczyć. I Dumbledore mnie przyjął.

   - CO?! Jak to cię przyjął?!

   - Powiedzmy, że nie dałam mu innego wyboru. Byłam uparta i nawet McGonagall by mnie od tego nie odwiodła. Jeśli nie dla Zakonu, walczyłabym dla siebie.

   - Czyli mówisz mi, że jesteś w Zakonie Feniksa... Czy... czy ja też mogę?

   - Nie – Dorcas pokręciła głową. - Prawdę mówiąc nie powinnaś o tym wiedzieć. To miała być tajemnica, ale jesteś moją przyjaciółką i ja...

   - Rozumiem, nikomu nic nie powiem.

○○○

   Blondynka siedziała pod wielkim dębem i wrzucając kamyki do wody, kątem oka obserwowała bijącą wierzbę. Pociągnęła lekko nosem. Nie lubiła zimy. Owszem, święta i te sprawy... Ale ten biały puch już się jej znudził. Pragnęła znów ujrzeć ciepłe słońce, które będzie świeciło na jej twarz. Znów chciała zakładać krótkie spodenki i spacerować po błoniach, śmiejąc się z chłopaków, którzy zakładali się, kto więcej wytrzyma pod wodą. Znów chciała usłyszeć śpiew ptaków, zrywać kwiatki.

   Westchnęła. Dobijał ją widok tych wszystkich par, które się wszędzie przytulały, całowały...

   Wywróciła oczami. Czy naprawdę była inna? Owszem, może nie potrafiła wyznawać uczuć, ale czy to źle? Nie była na tyle głupia, by na środku sali wejściowej wykrzyczeć, że kogoś kocha. To nie była ona, nie jej styl. Potrafiła się kłócić, walczyć o swoje zdanie, była odważna i nie bała się odezwać. Ale... bała się odrzucenia. Bała się tego, że wszystko może źle pójść i się zbłaźni. Nie chciała niszczyć tak długiej przyjaźni, tylko po to, by się dowiedzieć, czy kiedykolwiek coś by z tego było. W tej kwestii była tchórzem.  

Zaśmiała się w duchu. Sama namawiała Lily, by powiedziała Jamesowi, co do niego czuje. A ona? Sama się bała własnych uczuć. To takie głupie, pomyślała. Wszystko byłoby o wiele łatwiejsze, gdyby mogła mu czytać w myślach. Wtedy by wiedziała, czy jej nie wyśmieje. W końcu wszystkie dziewczyny mogły być jego, dlaczego więc miałby zechcieć być z nią? Kłócili się, dogryzali sobie, razem się śmiali. Ale co to wszystko znaczyło? Każdy przyjaciel tak robi. Był przy niej i ją pocieszał. A tamten pocałunek... To wydarzyło się przez alkohol. W normalny dzień nigdy by do tego nie doszło.

   - Gabrielle?

   Dziewczyna krzyknęła cicho i spojrzała groźnie na Remusa. Chłopak uniósł ręce w geście obronnym.

   - Przysłała mnie Lily – mruknął. - Kazała ci przynieść koc. Sama nie mogła przyjść, bo siedzi z Dorcas.

   - Koc? A po co mi koc? - Blondynka zmarszczyła nos.

   - Gabrielle, jest zima, a ty siedzisz na pniu drzewa. Na pewno zamarzasz.

   - No wiesz... - wzruszyła ramionami.

   Tak naprawdę nie czuła zimna. Zbyt była zajęta swoimi przemyśleniami, by dotarło do niej, że nogi już jej zamarzły. Poczuła, jak Remus zarzuca jej koc na plecy i mimowolnie opatuliła się nim ciaśniej. Spojrzała na chłopaka z uśmiechem i wstała. Miała ochotę na spacer. Złapała Lunatyka pod ramię i ruszyła wzdłuż jeziora.

   - Długo tak tu siedzisz?

   - Od śniadania. Wyszłam z dormitorium przed Lily, wzięła kilka tostów i przyszłam tutaj. Musiała pomyśleć.

   I myślała. Jednak nadal nie wiedziała, co ma zrobić. Gdyby tylko dostała jakiś sygnał... Gdyby tylko wiedziała, jak postąpić. Lily miała łatwiej. James zaprosił ją na randkę. A ona? Ona tak naprawdę stała w miejscu i nie wiedziała w którą stronę ma iść. Czy zrobić krok w przód i zaryzykować, czy cofnąć się i schować w cień.

   - Coś cię gnębi, prawda?

   - Sama nie wiem, Remusie. Jestem beznadziejna.

   Pokręciła głową. Wszyscy mówili, że do siebie pasują, że kiedyś będą razem. A jednak... Ani ona, ani on nie zrobili pierwszego kroku. Ona się bała, a brunet... Czego tak naprawdę chciał? Czego pragnął? Zaklęła pod nosem. Nie znała jego pragnień! A tak bardzo chciała wiedzieć o nim wszystko. Co lubi, czego nienawidzi. Co z tego, że się przyjaźnili? Co z tego, że spędzała z nim masę czasu? W pewnym momencie to wszystko stało się niczym. Zbyt mało rozmów. Tęskniła za nim.

   - Nie jesteś beznadziejna, Gabrielle! Kto ci tak powiedział?

   - Nikt. Ja to po prostu wiem – wzruszyła ramionami. - Remusie...

   - Nie o to chodzi, prawda? Nie chodzi wcale o ciebie, Gabrielle. To nie w tym tkwi problem, mam rację?

   - Nie, nie w tym.

   Czy mogła mu powiedzieć? Zdanie Lily już znała. Wyznać mu prawdę. Czekać na jego reakcję. Zrobić pierwszy krok nie licząc się z konsekwencjami. Jeśli by ją odrzucił, to znaczy, że na nią nie zasługuje. Co z tego? Ona nadal by to czuła. Byłaby zawiedziona. Zresztą, czy to nie oznaczałoby końca ich przyjaźni? Czy mogliby sobie po tym patrzeć w oczy? Normalnie rozmawiać, przebywać w swoim towarzystwie? Pokręciła głową, a długa grzywka opadła jej na oczy.

   - Gabrielle, na Merlina! Mów o co chodzi!

   - Kiedy to nie jest takie proste! - Dziewczyna dokładnie widziała, jak chłopak wywraca oczami, więc sama zrobiła minę niezadowolonego dziecka i dla zasady założyła ręce na piersi. - Mówię poważnie. Sprawa jest delikatna.

   - A czy ja mówię, że nie jest? Po prostu mówisz tak zagadkowo, że... Nieważne. Powiesz o co chodzi?

   Blondynka odwróciła głowę i spojrzała na Zakazany Las. Dlaczego miała takie opory? Przecież powinna iść tam i mu to powiedzieć. Poczekać na jego reakcję, a potem godnie przyjąć jego odmowę. Poza tym, dlaczego od razu zakładała, że będzie źle? Może czuł to samo, może była dla nich szansa.

   Spojrzała na Remusa, mrużąc oczy.

   - Przyrzeknij, że nie będziesz się śmiał.

   - Obiecuję.

   - Jeśli się zaśmiejesz, to cię zabije. Wiesz na co się piszesz, Remusie Lupinie?

   Chłopak zatrzymał się i zmierzył jej postać uważnym spojrzeniem. Wiedział, że sprawa musiała być poważna.

   - Doskonale wiem, co robię. Więc mów.

   - Chodzi o Syriusza.

   Spojrzała na Lunatyka niepewnie. A co jeśli o wszystkim powie Łapie? Co jeśli się wygada? Owszem, ufała mu. Najbardziej ze wszystkich Huncwotów. Wiedziała, że może powiedzieć mu o wszystkim. Był, jak Lily. Co prawda, to dziewczyna wiedziała o niej najwięcej. Jednak Remus... Zawsze mogła z nim porozmawiać, pośmiać się, albo nawrzeszczeć na Syriusza, gdy ten przesadzał. Byli tak jakby zespołem. Zaśmiała się cicho.

   - Co z tym Syriuszem? Znowu coś zrobił? Mam go serdecznie dość! Wiecznie pakuje się w jakieś tarapaty razem z Jamesem, a potem ja muszę ich tłumaczyć! Czy oni sobie za punkt honoru wzięli zdobycie jak największej ilość szlabanów w tym roku?

   - Nie, nie! Nic mi nie zrobił, innym chyba też nie, z tego co wiem.

   - Więc o co chodzi? Gabrielle, mów!

   - No dobra – wciągnęła powietrze. - Chodzi o to, że ja chyba, że... no wiesz.

   - Że ty co? - Remus znów wywrócił oczami.

   - Nie każ mi tego mówić, Remusie! To takie głupie.

   - Gabrie...

   - No dobra! Ja go chyba KOCHAM.

   Odwróciła się na pięcie i ukryła twarz w dłoniach. Czuła się dziwnie. Myśleć o tym, a wyznać to na głos, to całkiem coś innego. Teraz już nie mogła po prostu od tego uciec. Musiała się do tego przyzwyczaić, nauczyć nad tym panować. Przecież nie mogła za każdym razem ślinić się na jego widok! Uznałby ją za chorą psychicznie, albo jeszcze gorzej! Pokręciła głową i spojrzała na chłopaka. Na jego twarzy gościł lekki uśmiech, patrzył gdzieś ponad jej ramieniem, jakby zapominając o jej obecności. Odetchnęła głęboko. Może celowo ją ignorował? W sumie tak byłoby chyba lepiej, mogłaby spokojnie stąd odejść i zaszyć się gdzieś.

   W chwili, gdy podjęła decyzję, by odejść w stronę zamku, Remus spojrzał na nią. Przez chwilę po prostu wpatrywał się w jej twarz. Przeczesał ręką włosy i pokręcił głową, jakby chcąc odgonić natłok myśli, który się w niej zebrał. Westchnął cicho i założył ręce na piersi. Wyglądał naprawdę dziwnie.

   - To poważna sprawa, Ely.

   Od dawna nie słyszała tego zdrobnienia z jego ust. Brzmiało wtedy tak głupio. Dużo bardziej wolała, gdy zwracał się do niej pełnym imieniem. Gdy słyszała, jak je wypowiada, na myśl od razu przychodził jej ojciec, który miał taki sam akcent, jak Remus.

   - Chodzi o to, że to Syriusz, racja? Nigdy nie wiesz, jak on może zareagować. Oczywiście, nie zrani cię świadomie, ale może to zrobić mimowolnie. - Chłopak pokręcił głową. - On... ja wiem, że ty też nie jesteś mu obojętna. Ale rozmawiamy o Blacku. Nikt nie może być pewny, co w jego mniemaniu oznacza miłość.

   - Ja wiem. Myślisz, że dlaczego mu nie powiedziałam? To... On... - zaczerpnęła powietrza. - Boję się jego reakcji. Boję się tego co mi powie. Rozumiesz? Po raz pierwszy boję się tego, co powie mi chłopak! Na Merlina! Nigdy nie bałam się, że ktoś mnie odrzuci, bo masie chłopaków się podobałam. Wiesz, to ja ich przeważnie rzucałam. A boję się reakcji takiego idioty, jak Syriusz Black!

   Tak - pomyślała - tylko, że zdanie tego idioty po prostu cię obchodzi. 

◄►

Z pierwszych części zadowolona nie jestem. Prawdę mówiąc najbardziej podoba mi się rozmowa Remusa i Gabrielle. Pisało mi się ją najłatwiej, ręce tak jakoś same wszystko pisały. No i rozdział ma sześć stron, czyli jak na razie najwięcej na tym blogu! Normalnie cud, biorąc pod uwagę, że przeważnie wszystkie miały cztery strony. Kto wie, może uda mi się napisać coś dłuższego? W każdym razie, na razie utknęłam w rozdziale siedemnastym, gdzie muszę opisać tą nieszczęsną randkę Rogacza z Lily. Mam jedną stronę i nie potrafię ruszyć dalej! 

Dobra, koniec narzekania. 

Co Wy sądzicie o rozdziale?