Rozdział 8

  „Ja dbam o swoich przyjaciół”

Siedziała na parapecie i wpatrywała się w jezioro. Gładka tafla przyciągała wzrok bardziej, niż kiedykolwiek. Hagrid robił porządki w ogródku, a nieliczni spacerowali po błoniach. Gabrielle wyszła z dormitorium wcześnie rano, a Dorcas od dobrych czterdziestu minut siedziała w łazience. W taki właśnie sposób, Lily została sam na sam, ze swoimi przemyśleniami, które przynosiły jej coraz więcej.

Całą noc, w głowie tłukły jej się słowa Dorcas. Musi ruszyć dalej, zapomnieć o tym, co było i zająć się tym, co dopiero mogło się zdarzyć. Przecież nadal miała przyjaciół! Co lepsze, zaczęła dogadywać się nawet z Syriuszem Blackiem, co jeszcze kilka tygodni temu, wydawałoby się wręcz niemożliwe. Oczywiście, nie obywało się bez małych kłótni, ale potrafili mówić również takim samym językiem, a to już można było zaliczyć na plusa. Westchnęła cicho i zeskoczyła gładko na podłogę. Związała włosy w niedbałego kucyka i zarzuciła torbę na ramię. Rozejrzała się po pomieszczeniu, zastanawiając się, czy aby na pewno wszystko ma, po czym wyszła.

Dojście do zielarni zajęło jej dobre dziesięć minut. Uczniowie właśnie skończyli śniadanie, więc na korytarzach było ich pełno. Odetchnęła głęboko i przeszła obok grupki Ślizgonów, którzy patrzyli na nią spode łba. Uniosła głowę i stanęła obok Gabrielle, która rozmawiała o czymś z Remusem. Uśmiechnęła się do niej lekko.

- Nie było cię na śniadaniu – bardziej stwierdziła, niż spytała blondynka.

- Potrzebowałam chwili samotności. Musiałam przemyśleć parę spraw, przeanalizować za i przeciw, wiesz o co mi chodzi.

- Nie będziesz głodna?

- W każdej chwili mogę wpaść do kuchni – Lily wzruszyła ramionami. - Z głodu chyba nie umrę, co?

Gabrielle uśmiechnęła się lekko. Po chwili drzwi od zielarni otworzyły się i wszyscy weszli do środka. Lily zajęła swoje zwykłe miejsce między Gabrielle i Jamesem, po czym przyjrzała się rośliną, które stały przed nią. Były to ciemierniki, rośliny o czarnych łodygach i śnieżnobiałych płatkach. Z tego, co o nich czytała, leczyły wszelkie rany po zaklęciach, więc były bardzo przydatne. Jednak, gdy przyglądała się im, stwierdziła, że nie wszystkie płatki ciemierników, są tak białe, jak powinny. Niektóre można już było zaliczyć do szarości. Spojrzała na profesor Sprout, która odkaszlnęła lekko, czekając na spokój.

- To są ciemierniki. Płatki tych roślin, używane są do stworzenia eliksiru wiggenowego*. Poza tym, leczą one wszystkie rany, po zaklęciach – umilkła i rozejrzała się po wszystkich. - Jak niektórzy mogli zauważyć, nie wszystkie płatki są białe, tak, jak powinny. Waszym dzisiejszym zdaniem będzie oddzielenie białych płatków ciemiernika, od tych, które już się do niczego nie nadają. Do pracy!

Lily westchnęła i wyciągnęła rękę po roślinę, w tej samej chwili, w której zrobił to James. Gdy ich dłonie się zetknęły, po ciele dziewczyny przebiegł dreszcz, a ona sama poczuła, że się rumieni. Speszona odwróciła wzrok i wbiła spojrzenie w podłogę. Wypuściła powietrze i rozejrzała się po sali. Uśmiechnęła się lekko na widok Syriusza, którego cała twarz usmarowana była ziemią. Następnie jej spojrzenie przeniosło się na Remusa, która cicho chichocząc kręcił głową z niedowierzaniem. Po chwili uniósł wzrok i ich spojrzenia się spotkały. Rudowłosa wyszczerzyła zęby i pomachała mu ręką. Stojący obok niej James parsknął śmiechem. Dziewczyna zmroziła go spojrzeniem.

- Z czego się śmiejesz? - uniosła brwi.

- Z niczego, po prostu...

- Lepiej nie odpowiadaj – westchnęła.

- Oj, Evans, Evans.

- Tak, Potter? Chciałeś coś powiedzieć?

- Poprzestanę na wcześniejszym zdaniu – puścił do niej oko, a po chwili zarzucił torbę na ramię i jakby nigdy nic, ruszył do drzwi. Dziewczyna otworzyła usta, jednak po chwili na powrót je zamknęła, słysząc dzwonek.

Zagryzła wargę i powoli ruszyła w stronę wyjścia. Zatrzymała się raptownie, gdy wyrosła przed nią sylwetka Clarrise. Na twarzy dziewczyny, jak zwykle gościł ironiczny uśmieszek. Zmierzyła postać Lily nienawistnym spojrzeniem.

- Słyszałam, Evans, że miałaś niezłe przeżycia.

- Coś mi się wydaje, że to nie twój interes, Lestrange – warknęła Gabrielle, która nagle pojawiła się przy swojej przyjaciółce.

- No proszę, Harrison, a gdzie Black? Ostatnio wszędzie się za tobą włóczy...

- No wiesz, za mną przynajmniej ktoś chodzi z własnej woli, a nie tak, jak za tobą... latają na smyczy.

- Nikt cię nie nauczył, że do lepszych powinno się mówić z szacunkiem?

- Nie widzę w pobliżu nikogo lepszego, ale jak kogoś spotkam, to na pewno zwrócę na to uwagę.

- Gabrielle... chodź – Lily pociągnęła dziewczynę za szatę i ruszyła do wyjścia, potrącając po drodze Severusa.

- Uważaj na ciemne zaułki, Evans! Kto wie, co może się w nich czaić! - krzyknęła Ślizgonka i zaśmiała się drwiąco.

Rudowłosa uniosła brwi i zagryzła wargę. Zacisnęła rękę na różdżce i powoli odliczyła do dziesięciu. Minął czas, gdy ta dziewucha bezkarnie mogła się tak do niej odzywać! Jeszcze raz to zrobi, a będą ą zbierali z podłogi miotłą! Jej śmiech towarzyszył myślą Lily aż do Wielkiej Sali.

   Od pięciu minut wpatrywała się w swój talerz bez większego celu. Nałożyła na niego coś do jedzenia, jednak straciła apetyt już po pierwszym spojrzeniu na obiad. Westchnęła cicho i spojrzała na Gabrielle, która pochłaniała drugą porcję szarlotki. Drugą, a może trzecią. W pewnym momencie przestała liczyć i zajęła się własnymi przemyśleniami, która zajęły ją na tyle, że nie zauważyła, gdy tuż obok usiał Syriusz. Szturchnął ją lekko ramieniem. Spojrzała na niego nieprzytomnie.

- Źle wyglądasz, powinnaś się przejść do pani Pomfrey.

- Od kiedy to o mnie dbasz, co? - uśmiechnęła się lekko.

Wzruszył ramionami.

- Daję ci po prostu dobrą radę.

- Dzięki, ale naprawdę dobrze się czuję. Nic mi nie jest. No... może nie licząc zmęczenia – odparła. - Źle sypiam.

- Wcale ci się nie dziwię, też bym źle sypiał, gdyby w moim dormitorium kogoś zaatakowano.

- Bądźmy ze sobą szczerzy, Syriuszu, tobie wystarczyłaby jedna butelka Ognistej Whiskey i wcale nie potrzebowałbyś snu.

Chłopak parsknął śmiechem.

- Co racja, to racja. Ale pomyśl, ile by potem zabawy było!

- Zarobiłbyś szlaban na cały ten rok i połowę przyszłego, gdybyś stanął oko w oko z McGonagall.

- Tak, tak. Nasza opiekunka jest nieco... sztywna.

Evans uśmiechnęła się lekko i wstała. Szturchnęła Gabrielle, która otarła usta wierzchem dłoni i ruszyła w stronę wyjścia. Syriusz złapał ją za skrawek szaty i dziewczyna nachyliła się nad nim. Chłopak uśmiechnął się lekko.

- Widzisz, Evans, ja dbam o swoich przyjaciół – wyszeptał i odwrócił głowę, sięgając po sok dyniowy.

◄►

*eliksir regenerujący zdrowie. Szukałam w różnych źródłach i w jednych pisze, że ciemierniki nie mają z nim nic wspólnego, gdzie indziej, że tak.

 No dobra. Szczerze powiem, że rozdział wcale mi się nie podoba. Po prostu to nie jest... to. Długo nad nim siedziałam, dużo dłużej niż nad jakimkolwiek innym. Nie wiedziałam kompletnie, co napisać i w pewnym momencie uznałam, że chyba to zakończę. Ale potem zebrałam się w sobie i powstało to, co powstało. Nie powiem - pierwszy raz, gdy pomyślałam o zawieszeniu bloga, zrezygnowałam tej z myśli. Nie wiem, jak będzie później. Nie wiem.

C h c i a ł a b y m również przeprosić za długość rozdziału, a raczej jego krótkość. Po prostu potem nie wiedziałam co napisać. Zupełna pustka w głowie, więc uznałam, że lepiej dodać krótki rozdział, a nie taki, który nie miałby żadnego sensu. Przepraszam!