Rozdział 3

„Poświęcenie”

Lily opadła na wolne krzesło obok Gabrielle i rozejrzała się po sali. Gdy nigdzie w pobliżu nie zauważyła rozczochrańca w okularach – odetchnęła z ulgą. Powoli zaczynała uważać, że do tej pory był całkiem normalny. Jednak odkąd wyszedł ze Skrzydła Szpitalnego, zaczęła bać się o swoją psychikę. Dajmy na przykład... normalny, środowy poranek. Wstała i jak zawsze zamierzała iść od łazienki, gdy zorientowała się, że jej pościel jest cała czerwona. Dopiero po kilku minutach dotarło do niej, że są to płatki róż. Natomiast na jej szafce nocnej leżała kartka, która, zaraz po tym, jak wzięła ją do ręki – zaczęła wyznawać Evans swoją miłość, głosem dziwnie podobnym do Pottera. Potem było tylko gorzej. Gdy po zajęciach wróciła do dormitorium, okazało się, że po czerwonym dywanie nie ma śladu. Zastąpiło go różowe serce. W końcu, gdy spytała, czy to jego sprawka, ten tylko uśmiechnął się odszedł.

- Nie ma ich. Cała czwórka gdzieś poszła. Jeśli o mnie chodzi, to stawiam na to, że poszli zażartować ze Ślizgonów.

- Całe szczęście. Jeśli tak dalej pójdzie, to wyląduję w Mungu, na oddziale dla umysłowo chorych. A wiesz dlaczego? Bo Potter tym romantyzmem doprowadzi mnie do załamania nerwowego!

- Daj spokój, nie może być tak źle. Zresztą... czyż to nie cudowne? Ktoś kocha cię tak bardzo, że aż zasypuje cię różami. - Blondynka zrobiła rozmarzoną minę.

Evans spojrzała na nią, jak na wariatkę. Zdecydowanie ktoś musiał podać jej Amortencje. Wzdrygnęła się, gdy do jej uszu dotarł śmiech Huncwotów, a po chwili zauważyła ich sylwetki w wejściu do Wielkiej Sali. Szybko zabrała swoją torbę i pociągnęła fankę romantyzmu za rękaw. Bez słowa ominęła przybyszy, nie pozwalając Potterowi się odezwać. Gdy dochodziła do schodów, zatrzymała się i zakryła usta dłonią, powstrzymując się od śmiechu.

- Na Merlina!

Gabrielle, która stała obok – nie wytrzymała. Wybuchnęła donośnym śmiechem, sprawiając, że wszyscy uczniowie wyszli z Sali, by dowiedzieć się, o co chodzi. A Lily, wraz z przyjaciółką stała na środku i nie wiedziała, co robić. Wpatrywała się tępo w trójkę Ślizgonów, nie wierząc własnym oczom. Przed Gryfonkami na schodach stała Clarisse Lestrange, która jednak nie wyglądała tak, jak ją zapamiętała. Zamiast długich do pasa ciemnych włosów, miała na głowie zielono-czerwonego irokeza. Spod szaty wystawały stopy podobne do trolli górskich. Nos nienaturalnych rozdziałów zasłaniał jej prawie cały widok. Tuż za nią stał Mulciber. Nie trudno było zauważyć, że i on uległ transformacji ciała. Ręce, który do tej port potrafiły dać łomot wielu osobom, zostały zastąpione delikatnymi dłońmi z długimi paznokciami, pomalowanymi na pomarańczowo. Proste włosy sięgały ramion, gdzieniegdzie można było zauważyć różowe pasemka. Na sam koniec jej wzrok przeniósł się na Snapea. Jedynie on nie doznał jakiś trwałych urazów. Transformacji uległy tylko jego włosy, który teraz układały się w lekkie fale.

Rudowłosa zagryzła wargę, jednak to nic nie dało i już po chwili na jej ustach pojawił się szeroki uśmiech. Odwróciła się w stronę Huncwotów, którzy widocznie tylko czekali na reakcję pani Prefekt, bo gdy zauważyli uśmiech na jej twarzy, odetchnęli z ulgą.

- Przyznam, że to jest... zabawne, jednak wypadałoby już zdjąć to zaklęcie, nie sądzicie? - Zerknęła na Remusa, który już wyciągał różdżkę.

- Dlaczego nie? - Black spojrzał na Pottera. - Zdjęcie pamiątkowe już mamy.

Gabrielle wyszczerzyła zęby w uśmiechu, trzymając się za brzuch.

- To było genialne! - krzyknęła. - Szczerze mówiąc MOIM zdaniem, Lestrange wygląda o niego lepiej tak, jak stworzyliście ją wy. Powinni to gdzieś zapisać.

- Och, Harrison. Widzisz, bo my wiemy, co dobre.

- Łapciu, nie podrywaj jej! - Okularnik dał Blackowi kuksańca w bok. - Może ona ma chłopaka – dodał konspiracyjnym szeptem.

- On i ja? - Ely prychnęła. - Za dużo bajek się naczytałeś, Potter.

Dziewczyna odwróciła się na pięcie i ruszyła do klasy, a Lily, chcąc nie chcąc, ruszyła za nią.

- Uważasz, że nie jestem w twoim typie?! - Gabrielle westchnęła. - Rogasiu, czy to znaczy, że... nie jestem przystojny?

- No wiesz... zawsze wiedziałem, że to ja jestem przystojniejszy, Łapciu. Nic nie sugeruję, tylko...

- TY?! TY?! Gdybyś był przystojny, to Evans patrzyłaby na ciebie, a nie na mnie. Widziałeś może, jak pożera mnie wzrokiem?

Lily wciągnęła głośno powietrze i odwróciła się, wyciągając różdżkę. Przed nią stanął jednak Remus, z lekkim uśmiechem na twarzy.

- Serio? Syriusz? - Pokręcił z niedowierzaniem głową. - Lily, on nie jest ciebie wart.

- BLACK! ZABIJĘ CIĘ!

- ROGASIU! - Syriusz spojrzał błagalnie na przyjaciela. - Twoja wybranka mi grozi!

- Teraz to twój problem, Łapo. Ona ma bardzo wybuchowy temperament.

Potter wyszczerzył się w jej stronę, a Evans zaciskając pięści, odeszła.

○○○

Spojrzała krytycznie na Dorcas, która podpowiadała jakiemuś pierwszoklasiście, jaką klątwę rzucić na jego kolegę. Szturchnęła ją w bok i dopiero wtedy brunetka opamiętała się.

- No co? Przyda mu się trochę nauki w młodych latach – mruknęła.

- Chcesz żeby zrujnował hogwart? Do tej pory się dziwię, że on jeszcze stoi, skoro uczęszczają tutaj tacy idioci, jak Black i Potter.

Dziewczyna pokręciła tylko głową i wyszła na błonia. Obie usiadły przy jeziorze, a po chwili dołączyła do nich Gabrielle. Już na pierwszy rzut oka można było wywnioskować, że jest zła. I to bardzo.

- Co się stało?

- Snape się stał! - krzyknęła. - Wiecie, że Slughorn mnie zatrzymał. Znowu zły składnik dodałam, czy coś, ale nie ważne. No i wyszłam parę minut po was. Napatoczyłam się na tego przygłupa i jego bandę. Lestrange jak zawsze zaczęła coś tam mówić, ale jakoś nie zwracałam na nią uwagi. Ale Snape ni z tego, ni z owego wyciągnął różdżkę i zaczął mi grozić. No to potraktowałam go zaklęciem Levicorpus. Może do tej pory tam wisi, chyba, że ta idiotka go ściągnęła.

- Bardzo dobrze zrobiłaś! - Dorcas wyszczerzyła zęby. - Szkoda, że nie wylądował w Skrzydle. Choć znając życie będzie chciał ci odpłacić, ale nie bój się, stanę za tobą murem. Już dawno miałam zamiar pokiereszować buźkę Clarisse.

- Będziecie mieć kłopoty. - Zielonooka pokręciła głową.

- Trzeba odciążyć Huncwotów. Zawsze oni dostają szlabany, czas im trochę ulżyć w tej pracy, nie sądzisz? Poza tym, Snape na to zasługuje. Przysięgam, jak go gdzieś zobaczę, to oberwie jakimś urokiem.

- Ja idę, nie chcę mieć więcej kłopotów nić do tej pory – odparła Lily, podnosząc się.

Wolnym krokiem ruszyła w stronę zamku. W wejściu minęła Clarisse, która spojrzała na nią z mściwym uśmiechem. Uniosła brwi do góry, ale minęła ją bez słowa. Ta dziewczyna coraz bardziej zaczynała działać Lily na nerwy. Weszła do prawie opustoszałej Wielkiej Sali. No tak. Uczniowie korzystali z ostatnich promieni słońca. Zerknęła na stół Ślizgonów. Tak, jak myślała, Snape wraz z Mulciberem siedzieli przy nim. Szeptali coś do siebie i rozglądali się nerwowo dookoła. Pokręciła głową i zerknęła na ciasto, które leżało tuż przed nią.

- Lily! - Dorcas wpadła do Wielkiej Sali jak burza.

Spojrzała na nią ze zdziwieniem, które po chwili przerodziło się w strach.

- Ta su... Lestrange zaatakowała Gabrielle!

- Słucham?! - Evans zerwała się na równe nogi, wyciągając różdżkę i tęsknie patrząc na ciasto. Kątem oka zauważyła ruch przy stole Salazara Slytherina i wiedziała, że dwójka intrygantów również ma zamiar opuścić to pomieszczenie.

Szybko ruszyła za brunetkę, która również trzymała różdżkę w ręce. Wybiegła na błonia, gdzie zebrał się już spory tłumek gapiów. Wśród nich zauważyła Pottera i resztę wesołej gromadki. A w samym środku stały one. Przedarła się przez uczniów i stanęła na samym przodzie.

- Zostaw ją, Lestrange – powiedziała cicho, jednak, gdy dziewczyna nie zareagowała, zgrzytnęła zębami. Będzie żałowała. - Rictusempra!

Ślizgonka upadła na kolana, trzymając się za brzuch. Zaciskała wargi, by z jej ust nie wydobył się histeryczny śmiech. Jednak, tak, jak przypuszczała, na tym się nie skończyło. Na scenę powiem wkroczył Mulciber z dwójką innych Ślizgonów. Severusem i chłopakiem, którego nie znała. Mulciber celował różdżką w Evans, Snape natomiast – w Gabrielle. Wystarczyło jedno spojrzenie na niebo, by wiedziała, co ma zamiar zrobić. Przełknęła głośno ślinę i stanęła przed blondynką w chwili, gdy chłopak wypowiedział zaklęcie.

Lily poczuła, jak jej ciało przeszywa niewyobrażalny ból. Nie wiedziała, kiedy upadła na kolana. Po jej rękach zaczęła spływać gęsta ciecz. Nie odważyła się oderwać wzroku od różdżki Ślizgona. Bała się tego, co może ujrzeć. Choć w podświadomości wiedziała, że jest źle. Czuła tępy ból na całym ciele. Czuła, jak jej skóra pęka z chwilą, gdy ugodziło w nią zaklęcie. Po chwili ktoś delikatnie ją podniósł. Zamknęła oczy, pragnąc, by ból zakończył się na zawsze.

- Zabiję cię za to, Snape.

Poznawała ten głos, ale z każdą chwilą stawał się on coraz słabszy, aż w końcu zanikł całkowicie.

○○○

Chodziła od ściany do ściany, czekając na jakiekolwiek wiadomości. Była zbyt wstrząśnięta tym, co się wydarzyło, by wraz z innymi iść do Skrzydła. Dlatego pozwoliła na to, by Remus odprowadził ją do Pokoju Wspólnego. Przez jakiś czas siedziała w miejscu, jednak w końcu stwierdziła, że jeśli dłużej nie będzie się ruszać, to zwariuje. Dlatego też od kilkudziesięciu minut chodziła w kółko. Co chwilę łapała różdżkę, by ponownie ją odłożyć. Miała ochotę zabić drania za to, co zrobił.

Wyprostowała się, gdy portret Grubej Damy odchylił się i do pokoju weszli James i Syriusz. Spojrzała na okularnika, który zaciskał pięści ze złości.

- Co z nią? - spytała w końcu przerywając ciszę, która panowała w pokoju.

- Jest nieprzytomna - odparł Syriusz siadając na fotelu. – Pomfrey wciąż faszeruje ją jakimiś eliksirami. Niektóre rany usunęła zaklęciem, ale inne były zbyt... głębokie. Jednym słowem – miała szczęście. Tyle krwi jeszcze nigdy nie widziałem. Co to w ogóle było za zaklęcie?!

- Czarno magiczne - warknęła Gabrielle. – Chyba nie musisz pytać skąd ten gnojek je zna.

- W każdym bądź razie, jeśli Evans się do jutra nie polepszy, Pomfrey powiedziała, że wyśle ją do Munga, bo tam mają lepszą opiekę.

- A co ze Snape'm?

- Był u dyrektora. Wymigał się jakoś, że znalazł to zaklęcie w jakiejś książce, nie wiedział jakie ma skutki. Ale i tak ma szlaban i list do rodziców.

- Szlaban?! Powinni go wywalić ze szkoły! Powiesić! Poćwiartować!

- Ja też jestem na niego zły, Harrison - mruknął James. – Ale bez przesady.

- Przesady?! Kto tu przesadza?! - krzyknęła – Z jakiejś książki! Chyba mi nie powiecie, że w Hogwardzkiej bibliotece, są książki z takimi zaklęciami?

- My ci tego nie powiemy, bo zaglądam do biblioteki tylko wtedy, jeśli ktoś rzucił na mnie urok.

- A więc JA wam powiem, James, że takich zaklęć nie ma w szkolnej bibliotece.

Znów zaległa cisza. Gabrielle złapała różdżkę i ponownie zaczęła krążyć po pokoju. Co chwilę rzucała ukradkowe spojrzenie na portret.

- Zabiję drania - powiedziała i wybiegła z pokoju, z hukiem zatrzaskując tajne przejście.

○○○

Zatrzymała się przed Wielką Salą i zaczęła rozglądać dookoła. Gdzie może być? Co ona by robiła na jego miejscu? Odwróciła się w stronę lochów i ruszyła przed siebie, zdając sobie sprawę z tego, że Syriusz i James depczą jej po piętach. Stanęła przed pustą ścianą. Wejściem do salonu Slytherinu. Założyła ręce na piersi i czekała. W końcu będzie musiał wyjść. Po chwili rozległy się czyjeś kroki i dziewczyna schowała się w cieniu. Uśmiechnęła się z satysfakcją, gdy przed nią stanął nie kto inny, jak Severus Snape. Po cichu wyszła ze swojej kryjówki i skierowała różdżkę w jego plecy.

- Expeliarmus! - blondynka krzyknęła cicho, gdy różdżka wyleciała jej z ręki.

Po chwili Ślizgon odwrócił się w jej stronę. Śmiał się. Śmiał się z niej. W dziewczynie się zagotowało. Zacisnęła ręce.

- Jesteś aż tak głupia, by przychodzić tutaj sama? - spytał cicho.

- Nie, Snape. Jestem na tylko ODWAŻNA, by przyjść tutaj sama. A ty – wskazała na niego palcem – pożałujesz tego, co zrobiłeś.

Stał przed nią i śmiał się. Dziewczyna nie panując nad swoim ciałem rzuciła się na chłopaka i zaczęła okładać go pięściami. Zdezorientowany uczeń Slytherinu nawet się nie bronił. Po chwili na scenę wkroczyli James z Syriuszem. Ten drugi złapał Gabrielle od tyłu i odciągnął od leżącego na ziemi. James... James natomiast upadł na kolana i trząsł się ze śmiechu.

- Puść mnie! Puść mnie, to go zabiję!

- Uspokój się! McGona...

- Panno Harrison! - dziewczyna przestała się szarpać i zmrużyła oczy, patrząc w ciemność, z której po chwili wyszła profesor McGonagall wraz z dyrektorem. - Bójka! Co pani sobie myślała?

- Szczerze, pani profesor, to nie myślałam – mruknęła. – Ten gnojek zranił Lily! Cały czas leży nieprzytomna!

- To nie daj pani prawa, do...

- Jaki będę mieć szlaban? - spytała.

- Panno Harrison! Ma pani tygodniowy szlaban, a Gryffindor traci pięćdziesiąt punktów!

Blondynka pokiwała głową i bez słowa odeszła. Po chwili na jej twarzy wykwitł uśmiech. I tak dopięła swojego.

§♠§

Dobra, w jakimś sensie to, co napisałam podoba mi się, jednak nadal czegoś mi tu brakuje. Stwierdziła, że moje rozdziały są takie jakieś... czy ja wiem? Dziwne. Czytałam rozdział kilka razy i błędy, który wyłapałam – poprawiłam, jednak jeśli znajdziecie jeszcze jakieś, piszcie.

Zaczyna się rok szkolny. Jak samopoczucie? Jeśli chodzi o mnie, to jestem załamana. To wczesne wstawanie i męczenie się w szkole przez siedem godzin. Masakra, a do tego dodatkowy angielski. Tragedia po prostu! Mimo to, życzę Wam wszystkim powodzenia!