Rozdział 1

„Powrót do domu”

(9 lat po wydarzeniach z prologu)

Hogwart

Wyjrzała przez okno. Musiała przyznać, że choć spędziła w Hogwarcie już sześć lat, to widok, który wciąż mogła podziwiać, przyprawiał ją mocniejsze bicie serca. Jezioro, w którego głębinach pływała wielka kałamarnica. Zakazany Las, który choć przerażał – to każdy miał ochotę się w niego zagłębić. Wielki Dąb, pod którym uwielbiała siedzieć wraz z przyjaciółkami – oczywiście, jeśli nie uprzedzili ich Huncwoci. Wszystko to, sprawiało, że czuła się tutaj jak w domu.

Usiadała na parapecie i spojrzała na łóżka, w którym spały Dorcas i Gabrielle. Jednak kogoś brakowało. Kogoś, kto potrafił ją rozśmieszyć, gdy nie wychodziło to nikomu innemu. Kogoś, kto nawet w najgorszym dniu potrafił doszukać się jakiś plusów. Środkowe łóżko stało puste. Nie było jej tutaj. W tym roku Ann McMillan nie przekroczyła progu zamku. Nie przyglądała się razem z nimi przydziałowi pierwszaków. Nie spróbowała powitalnej uczty. Nie przedrzeźniała McGonagall. Promyczek ich wszystkich nie wrócił do Hogwartu i z informacji, które posiadała Evans, nie miała wrócić w najbliższym czasie. Westchnęła cicho i jeszcze raz spojrzała na dwie śpiące dziewczyny.

Dorcas była szczupłą brunetką o zielonych oczach, który potrafiły prześwietlić człowieka na wylot. Nie dawała się zastraszyć i zawsze otwarcie mówiła to, co myśli. Miała niesamowite powodzenie u płci przeciwnej, jednak żaden chłopak nie zagrzał miejsca u jej boku zbyt długo. Szybko się nudziła i łatwo dawała się sprowokować. Uwielbiała brać udział w pojedynkach magicznych i w kółko mówiła o tym, że kiedyś zostanie Aurorem. Ale właśnie taka była i właśnie za to wszyscy ją kochali. Żyła pełnią życia i wiedziała, że każdy dzień może być jej ostatnim.

Gabrielle natomiast była wysoką blondynką o dużych niebieskich oczach i również wielkim poczuciu humoru. Przez jej lewy policzek przechodziła szrama, po pamiętnym spotkaniu z Greybackiem, wilkołakiem. Miała wtedy dziesięć lat i gdyby nie jej matka, która obudziła się w środku nocy, teraz prawdopodobnie by jej nie było. Była niesamowicie uparta, ale dzięki temu zawsze miała to, czego chciała. Była jedyną osobą, której Lily całkowicie ufała. Mogłaby nawet oddać za nią życie.

Uśmiechnęła się lekko i ruszyła w stronę łazienki, wiedząc, że gdy reszta się obudzi, ciężko będzie się do niej dostać. Obmyła twarz zimną wodę, a włosy związała w wysoki kucyk. Zarzuciła szatę na ramiona i wyszła. Złapała torbę, która leżała na łóżku i ugięła się pod jej ciężarem. Pokręciła głową i zeszła do Pokoju Wspólnego. Usiadała przed kominkiem. Dochodziła godzina ósma, co oznaczało, że za parę minut miało zacząć się śniadanie. Przechyliła głowę, obserwując dormitorium dziewczyn.

Tak jak przewidywała, po chwili wybiegła za nią Gabrielle, w pośpiechu robiąc warkocza. Tuż za nią pojawiła się Dorcas, która właśnie kończyła zapinać bluzkę. Obie spojrzały w kierunku Lily i skinęły na wyjście. Rudowłosa niechętnie podniosła się i ruszyła w stronę portretu Grubej Damy, który to otwierał się, to zamykał. Z pobłażaniem spojrzała na przyjaciółki, które wciąż ziewały.

- Nie rozumiem – Lily pokręciła głową. - Wstajecie zawsze za późno, a i tak się nie wysypiacie. Jak to możliwe?

- My nie wstajemy za późno – Gabrielle wzruszyła ramionami. - To śniadanie jest za wcześnie. Poza tym, to pierwszy dzień. Musimy się przystosować. - Westchnęła głęboko. - Poza tym oni cały czas mi się śnią. Moi rodzice. Widzę Śmierciożerców, którzy wdarli się do naszego domu, krzyk mamy i taty, a potem cisza. Tak jakby ktoś na cały świat rzucił jakieś zaklęcie. Wciąż tego nie rozumiem. Dlaczego ON chciał ich śmierci? No i ja... Gdybym wtedy nie została w swoim pokoju...

- Gabrielle... - Lily zatrzymała się, by objąć dziewczynę. - To nie twoja wina. Poza tym złapią ich, na pewno.

Blondynka pokiwała lekko głową, a Evans zagryzła wargę i spojrzała na Dorcas. Doskonale pamiętała ten dzień, gdy dostała list o Gabrielle. Cały był mokry od łez. Już wtedy wiedziała, że stało się coś złego. Ale gdy go czytała... Tego, co wtedy czuła, nie dało się opisać. Rodzice dziewczyny byli dla niej jak wujek i ciocia. Chciała wtedy do niej jechać, pocieszyć ją. Jednak nawet jej rodzice, którzy byli mugolami nie chcieli jej puścić. Mieli doskonałe informacje na temat tego, co dzieje się w świecie czarodziejów. Poddała się, czekając z niecierpliwością na pierwszy września, gdy miała wsiąść do pociągu i wreszcie zobaczyć przyjaciółkę.

Przełknęła głośno ślinę i weszła do Wielkiej Sali. Od razu skierowała się do stołu Gryfonów, przy którym siedziało tylko kilka osób. Zajęła miejsce obok jakiejś czwartoklasistki, która z niewiadomych powodów spłonęła rumieńcem. Sięgnęła po tosta i w tej samej chwili do Sali wleciały sowy. Pierwszy dzień, a tyle osób już dostało listy. Każdy z niepokojem patrzył na kopertę, którą trzymał w ręce. Bali się tego, co może zawierać.

Jedynie ona ze spokojem odebrała od sowy Proroka Codziennego, wcześniej wrzucając do sakiewki pięć knutów. Spojrzała na pierwszą stronę.

- Coś jest? - zerknęła na Blacka, który właśnie usiadł obok niej i pokręciła przecząco głową.

Kilka osób, które obserwowały Lily odetchnęło z ulgą. Wiedząc, że gdyby ktoś umarł, to wiadomość o tym zostałaby zamieszczona na pierwszej stronie, spokojnie zaczęła przeglądać gazetę.

○○○

Lekcja Transmutacji przebiegła jak zwykle. Pół klasy próbowała skupić się na zaklęciu Duro, a druga połowa obserwowała profesor McGonagall, która wychodziła z siebie, stojąc nad ławką Jamesa i Syriusza. Zacisnęła pięści ze złości, a jej usta zmieniły się w ledwie widoczną kreskę.

- Nadal nie potrafię zrozumieć, jakim cudem zdaliście SUMa z Transmutacji! Przecież wy macie watę, zamiast mózgów! - Wrzasnęła, a osoby, które siedziały najbliższej aż podskoczyły.

Lily zaśmiała się cicho i ponownie skupiała się na swoim pucharze, który miała zamienić w kamień. Od niechcenia poruszyła różdżką wypowiadając formułkę zaklęcia. Puchar zaczął się przekształcać, a po chwili przed dziewczyną stała żółta, gumowa, kaczuszka.

- Po każdym bym się spodziewała, ale nie po pani, panno Evans. - Rudowłosa z lękiem spojrzała na nauczycielkę, która przypatrywała się kaczce. - Wszyscy jako praca domowa, ĆWICZYĆ!

Zagryzła wargę i pośpiesznie zebrała swoje rzeczy, po czym w ekspresowym tempie opuściła salę. Dlaczego każdy czepiał się właśnie jej, jeśli coś nie wyszło? Ach, no tak. Bo przecież była we wszystkim najlepsza i nieomylna. Prychnęła cicho.

- Uważaj, jak chodzisz, Evans – z nienawiścią spojrzała na właścicielkę głosu, którą była Clarisse Lestrange.

- Wybacz, ale jesteś tak podobna do ściany, że cię nie zauważyłam – warknęła i nie czekając na odpowiedź odeszła, słysząc za sobą śmiech Gryfonów.

Wpadała do Wielkiej Sali o mały włos nie potrącając pierwszoroczniaka, który z lękiem w oczach rozglądał się po całym pomieszczeniu. Pisnął przeraźliwie, gdy z ściany obok niego wyleciał duch. Pokręciła głową i zajęła miejsce przy swoim stole. Nalała sobie soku dyniowego i czekała. Po chwili obok niej usiadła niebieskooka, która wyglądała jakby zaraz miała wyzionąć ducha.

- Pamiętasz tego Krukona, z którym chodziłam rok temu? - Evans pokiwała głową. - Idiota, zabrał mi różdżkę. Ganiałam za nim prawie po całym zamku. Dupek! - wrzasnęła w stronę grupy chłopaków, którzy usiedli przy stole Ravenclawu. - McGonagall jest chyba zła. Szkoda, że nie widziałaś jej miny, gdy odchodziła od twojej ławki. Za szybko wybiegłaś.

- Nie uważasz, że każdy profesor jest na mnie zły, gdy coś mi nie wyjdzie? - spytała poirytowana rudowłosa.

Blondynka wzruszyła ramionami i wdała się w rozmowę z siódmoklasistką, która właśnie obok niej usiadła. Lily westchnęła cicho i oparła głowę na ręce. Wpatrzyła się w bliżej nieokreślony punkt. Szósty rok. Jeszcze tylko jeden, a potem już tu nie wróci. Będzie zdana sama nie siebie, w świecie czarodziejów. Kto wie, co jej się przydarzy. Miała plany, chciała podobnie jak Dorcas, zostać Aurorem. Ale teraz, gdy o tym myślała, nie była pewna. W końcu oni mają walczyć. A Lily? Wcale nie była taka dobra, jak wszystkim się wydawało. Te dobre oceny to była tylko teoria. Praktyka to zupełnie inna sprawa.

- Lily! - ocknęła się z zamyśleń i spojrzała na Dorcas, która właśnie usiadła.

- Hm?

- Zaklęcia odwołane – powiedziała, uśmiechając się. - Nauczyciel jest u dyrektora.

- Nie wiem, McGonagall kazała przekazać to Gryfonom, nic więcej. Dobrze się czujesz? Jakoś dziwnie wyglądasz.

- Tak, jest dobrze. No, może jestem trochę zmęczona, ale poza tym jest dobrze.

Meadowes uśmiechnęła się lekko. Lily wiedziała, że nie uwierzyła. Brunetka jakimś cudem wiedziała, a raczej myślała, że wie, gdy ktoś kłamał. Ann nazywała to „szóstym zmysłem, który nie zawsze działa.”

- Miała jakieś wiadomości od Ann?

- Jedną – Dorcas zmarkotniała. - Jej rodzice uważają... - umilkła i rozejrzała się dookoła, przełykając głośno ślinę.

- Tak? - Lily uniosła brwi.

- Uważają, że Hogwart nie jest już bezpieczny – powiedziała na jednym wydechu.

§♠§

*Postać wymyślona na potrzeby opowiadania.

Witam! Rozdział pierwszy pojawił się wcześniej, bo widok prologu zaczynał mnie już irytować. Nie jestem jakoś szczególnie z niego zadowolona... ale cóż, trudno. Czytałam ją z dwadzieścia razy i te błędy, które wyłapałam – poprawiłam. Jednak jeśli jakieś znajdziecie, piszcie.

Pozdrawiam!